Jak Człowiek z Człowiekiem

Skończył się właśnie mój weekend w Londynie z moją Mamą. Odstawiłam ją aż do wejścia ochrony, na terminalu 2 lotniska w Heathrow. Na karcie pokładowej nie było numeru Gate, więc pożegnałam ją zmartwioną, bo bała się, że nie znajdzie bramki. 
W prezencie urodzinowym ofiarowałam jej wspólny wypad do jakiegoś europejskiego miasta, do którego łatwo trafić i z Łodzi i z Lyonu, tak byśmy spotkały się na niezależnym gruncie.

Jak przewidywałam, zalało mnie całe morze emocji, od radości, szczęścia, satysfakcji, rozczulenie po niepokój (czy na pewno spędzamy ten czas właściwie?) i rozdrażnienie (ach, te nasze rozmowy o obcokrajowcach i o śmieciach;-))

Moja Mama chciała zobaczyć muzeum Madame Tussaud. Ale nie zarezerwowałam wcześniej biletów, i kiedy tam dotarłyśmy w sobotę o 11h, kolejka była kilkusetmetrową (i do tego posuwała się jak krew z nosa). (To było dla niej dość duże rozczarowanie)

Stamtąd poszłyśmy spacerem przez park do Natural History Museum. 

Po drodze wstąpiliśmy do Harrodsa i kupiłam sobie sukienkę na ślub cywilny. 

Przeczytawszy – fajnie to brzmi w jednym zdaniu 🙂 Uściślę więc, bo moja błędna interpunkcja wpuszcza w maliny: sukienki ślubnej nie kupiłam u Harrodsa ale w sklepie obok. Wiedziałam że tam na mnie czekała. I bardzo się cieszę, że mogłam wybierać ją właśnie z moją Mamą.

Po obiedzie e Eat. (wygenerowałam masę plastikowych odpadów, aż mi się głupio zrobiło) poszłyśmy do muzeum. 

I to był też trochę magiczny moment, bo zwykle to rodzice prowadzają dzieci po muzeach, u mnie było tym razem odwrotnie;-) 

Dużo chodziłyśmy, bo jeszcze Mama chciała zobaczyć Pałac Buckingham (po jej minie byłam gotowa iść o zakład, że nie tak sobie go wyobrażała:-)

Posiedziałyśmy w parku St James, gdzie zaatakowała nas jakaś żarłoczna i bezczelna wiewiórka, resztką sił zawlekłyśmy się pod Big Bena i stamtąd wróciłyśmy do hotelu.

Pomyliłam autobusy i podróż trwała nieco dłużej niż myślałam. 

Lubię Londyn, to moje ulubione miasto i bywam tam cześciej niż w Paryżu, jednak nie znam go jak własnej kieszeni. Poszłyśmy do przyhotelowej brasserie. Była bardzo w moim stylu, dobre, świeże jedzenie, ceny może nie należały do najniższych, ale z kosmosu tez nie były (65£ za kolację dla dwóch osób- uważam, że to było ok). Ale moja Mama nieustannie przeliczała wszystko ze funtów na złotówki (chociaż przecież była zaproszona:)), a to może, przyznam, odebrać apetyt. 

A wiecie, co robią starsze osoby (Piszę “starsze” bo ona sama tak o sobie mówi), kiedy czują się nieswojo? 🙂 zaczynają porównywać i szukać dziury w całym, zamiast cieszyć się chwilą 🙂

Tak mi się przynajmniej wydaje, bo normalnie, na codzień, nie spotykam się ze “starymi ludźmi”. Moi Teściowie są rówieśnikami moich Rodziców ale do głowy im nie przyjdzie porównywać jabłka z marchewką.

Na przykład : 

-“dobry ten mus czekoladowy, pewnie użyli dobrych i świeżych jajek, bo smakuje jak kogel-mogel, który nam robiłaś w dzieciństwie”. 

– “ale nie tak świeże jak jajka od pani Kowalskiej na wsi!”…

Idąc tym tokiem, na każdą próbę sprawienia komplementu i wyrażenia radości z bycia razem w tym fajnym mieście (ktore sama wybrała:-)) miałam kontrargument w postaci “a u nas”… 

Na koniec zaczęłyśmy się obie z tego śmiać.

“Przypomniało mi się, jak Mnie obsztorcowalas, że porównałam Champs Elises do Piotrkowskiej” powiedziała w końcu Mama. Faktycznie. Kiedyś w Paryżu wyjechała mi z takim tekstem, a mnie momentalnie przeszła ochota pokazywania jej piękna Miasta Miłości, bo po co? Skoro trafi to do worków pamięci jako “kolejna Piotrkowska”, kolejny Płac Zwycięstwa” “Kolejna Retkinia”.

(…)

Udało nam się z St Katherine’s Pier wziąć tramwaj wodny do London Eye, przeszłyśmy stamtąd wzdłuż Tamizy, do Katedry St Paul, następnie wylądowaliśmy w krypcie U St Martin na pysznym (i tanim;)) obiedzie, polazilysmy po Covent Garden i wróciłyśmy do hotelu odebrać bagaże.

Po drodze jeszcze usłyszałam, 

“Ta Tamiza jest zupełnie jak… ”

“Jak w Łodzi!” Przerwałam ubawiona.

Mama się zmieszała ale ze śmiechem odpowiedziała: 

“Nie, jak Rodan”.
Dyskutowałyśmy o porównaniach.

W moim odczuciu porównania są ograniczające. I krzywdzące. Ta rzeka jest jak Rodan, czyli dałam jej etykietkę “duża rzeka w mieście” i zupełnie nie interesuje mnie już więcej. Ani skąd płynie, co w sobie niesie i dokąd, jak jest wykorzystywana itp…

Wiecie …

Jestem z niej dumna. Bo chciało jej się wziąć ten autobus w Łodzi, przemóc obawy związane z podróżowaniem do obcego kraju bez znajomosci języka, zarezerwowała dla mnie swój weekend, znalazła się w miejscach i sytuacjach, które były jej zupełnie obce. I nawet powiedziała, że “było super” 😉

Bardzo się cieszę, że zobaczyłyśmy się, po raz pierwszy tak na zupełnie innych warunkach – jak Człowiek z Człowiekiem, dwie kobiety-turystki, zapominając o męczących rolach Matek i Córek.

Nasze życie toczy się w światach paralelnych. Nasze wspólne zycie zatrzymało się przecież przed moim wyjazdem z Polski. Podczas tych krótkich spotkań rodzinnych w Polsce nie zdawałam sobie z tego sprawy – że obie się starzejemy.  Że coraz bardziej zachowujemy się obie jak mieszkanki rożnych planet. Fajnie było zrobic to spotkanie bliskiego stopnia.

I z przyjemnością powtórzę taki wypad tylko we dwie. Może do Portugalii? 🙂

Tęsknię.

Ps. Jesli czytają mnie Dziewczyny z Klubu Półek na Obczyźnie – dziękuję Wam za komentarze z forum (szczegolnie Agacie ;-))