Przeczytalam, nie, wróć, wymęczyłam, książkę pani Francoise Chandernagor, pod tytułem “Życie Judy, brata Jezusa”.

Wytłumaczę sie ze słowa “wymęczyłam” na samym końcu.
Pani Chandernagor jest na francuskiej scenie literackiej osobą szanowaną i na pewno znaczącą, skoro jest członkiem kilku organizacji, zwanych Nagrodami (Jean Giono, Chateaubriand, Goncourt).

Ja szanuję ją za warsztat oraz za stosunek do Historii.

Jest vice-prezydentem, przyznam, dość kontrowersyjnego stowarzyszenia “Wolność dla historii”. Stowarzyszenie broni prawa Historii do bycia nauką o przeszłości, wolną od ingerencji wszelkich rządów i lub instytucji religijnych i przeciwstawia sie “prawom pamięciowym” (lois memorielles). Niby oczywista ta wolność, ale gdzieś sie kończy i już podaję przykłady.

Faktem jest, że w Turcji zamordowano w latach 1915-1916 ponad milion Armeńczyków, tylko dlatego, że byli Armeńczykami. Ten fakt został nazwany ludobójstwem, czyli zbrodnią przeciw ludzkości i uznany przez parlamenty 29 państw. Konsekwencją uznania tego faktu za ludobojstwo jest objęcie “opieka” prawną nie tylko samo popelnienie zbrodni ale także (wg Cioci Wiki) “podżeganie do niego, współuczestnictwo, usiłowanie jego popełnienia oraz zmowa w celu jego popełnienia”.
Istnieje jednak poważny ruch, bardzo silny szczególnie w Turcji, negujący to ludobójstwo. Pewien obywatel Turcji zanegował, podczas jakiegoś zebrania odbywającego sie w Szwajcarii, istnienie tego faktu za co został skazany, w świetle szwajcarskiego prawa o segregacji rasowej na karę pieniężna . Od tego wyroku odwoływują się organizacje, takie jak “Wolność dla Historii” – przy czym nie chodzi tu o negowanie faktu ludobójstwa  lecz o wolność wyrażania (własnego ? skoro jest Turkiem a tam oficjalnie ludobójstwo nie miało miejsca) zdania co do faktów historycznych.

“Historia nie jest religią, nie jest dogmą, nie szanuje żadnego zakazu i nie zna tabu”.
I ja, jako była studentka historii w pelni zgadzam sie z tym zdaniem.    Czytaj dalej →