Blog o układaniu sobie w życiu
To Ciało już tyle przeszło.
Te kilogramy i centymetry: w górę i w dół.
Skora rozciągnięta, miejscami sflaczała. Włosy, raz jest ich więcej, raz mniej, teraz taki okres się zaczyna, ze będzie ich mniej.
No i moja Yoni, pieszczotliwie zwana Grazynka. My się dobrze znamy, ba, nawet przyjaźnimy, znamy wzajemnie nasze preferencje i humorki, w końcu mieszka u mnie od urodzenia.
To nie do końca prawda, ze to co się z nią dzieje aktualnie, to przez poród. Czytaj dalej Bohaterów – prądem ?
Mamy przed kościołem, który stoi na placu pod moją kamienicą mały park.
Mały płac zabaw, kilka drzew, trawników, statua Joanny D’Arc.
Kiedy w sąsiedztwie było jeszcze schronisko dla bezdomnych, w parku siedzieli menele, chlali coś tam (bo na wódkę chyba ich stać nie było), wracali na wieczór grzecznie do ośrodka. Kiedy na plac zabaw przychodziły nianie z dziećmi, lub koło 16h30 wracały ze szkół i przedszkoli starsze dzieci, menele wędrowały na stopnie kościoła. Ogólnie mówiąc, była animacja, czasem niesmaczna, ale powiedzmy, że znajoma. Czytaj dalej Co zrobić z wandalizmem ?
Zacznę od spojlera. Spodziewałam się, że pójdzie nam trochę lepiej w domenie „zero waste”.
Rozpocznijmy od tematu mało glamour, jakim są pieluszki. Ponieważ później będzie już tylko gorzej, zatem : âmes sensibles s’abstenir, jak mówią Francuzi, czyli, jeśli brzydzi Was ten temat, można sobie odpuścić lekturę.
Przyszykowałam sobie zacny – w moim odczuciu – komplet na początek przygody z pieluszkami wielorazowymi (kupiłam polską markę Pupuś i jakoś nie doczytałam, że są to jednak Chinki…). Mamy otulacze, mamy kieszonki, wkłady różnego rodzaju i jakieś 30-40 pieluszek tetrowych.
Kupiłam również 2 paczki pieluszek jednorazowych – taki był wymóg do szpitala, aby przyniesc swoją paczkę.
Z drugiej strony chciałam mieć zabezpieczenie na wypadek, gdyby mój mąż ostatecznie odmówił używania pieluch wielorazowych, lub gdyby któraś z córek chciała przebrać brata. Lepiej jest mieć w domu na zapas, wybranej przez siebie marki, niż biegać po nocnych aptekach lub stacjach benzynowych i płacić za naszpicowane chemią pieluszki cenę jak za złoto. (Mówiąc o chemii mam na myśli te substancje, które pozwalają wchłaniać wilgoć, często są to mikrokuleczki, czasem żel. A, i w niektórych pieluszkach jest też „miarka wilgoci”, część pieluszki zmienia kolor, gdy jest pełna moczu).
Ostatecznie znaleźliśmy jednorazowe pieluszki firmy Marmaille (eko, produkowane przez francuską firmę, stosunkowo niedrogie) oraz dla porównania inną eko-markę, dostępną w Bioocopie: Naty. Z lekkim sercem polecam Marmaille, są bardziej miękkie i lepiej przylegają do pupki. Do tego cena jest bardzo przyjazna: za paczkę 50-czy sztuk rozmiaru 1, zapłaciłam 10,90€ a 20-tu sztuk rozmiaru „2” (od 4 do 9kg)płacę 4,90€.
Nasza Wielopupka jest aspirującą wielopupką. Moim absolutnym ulubieńcem na tym etapie życia mojego synka jest kombinacja tetry złożonej w latawiec plus otulacz. Kilka razy oczywiście zdarzyły nam się totalne przecieki, ale idzie nam coraz lepiej, szybciej też wiemy, kiedy Bébé potrzebuje natychmiastowej zmiany pieluszki.
I tu mamy pierwszą mega niespodziankę. Byłam przygotowana na około dwanaście-piętnaście zmian pieluszki na dobę. A tu trafił nam się wyjątkowy sikacz i kupkacz.
Ale jak mówię wyjątkowy, to proszę usiąść : zmieniamy pieluszkę gdy się budzi, przed karmieniem. Zmieniając pierś przy karmieniu robimy przerwę techniczna na kolejną zmianę pieluszki. Jest głodny, ale gdy ma mokro, zaczyna się wiercić i ciućkać mi sutki, a nie ssać a co sutki są winne, że pan S. lubi mieć sucho? Po zakończonym posiłku zmieniamy jeszcze minimum raz.
A że karmimy się „na życzenie” – czyli mniej więcej co 2-3 godziny, plus, gdy jest gorąco, sesja kilku minut “picia nie jedzenia” nie nadążam z praniem.
Jak już zmieniliśmy ze 3 razy pieluszkę w ciągu godziny, czwartą jest na bank jednorazówka.
Jednorazówki zakładamy tez po pierwszym nocnym karmieniu, koło północy oraz w nocy. Zatem bywa, że zużywamy 3-5 pieluszek jednorazowych na dobę. Co uważam za całkiem niezły wynik.
Na razie na spacery i wizyty lekarskie zakładamy wielopieluchy, ale mam przy sobie zawsze 2-3 jednorazówki, gdyby przydarzył się armagedon.
Liczę na to, że się to wszystko niedługo unormuje. W tym czasie uczymy się : jak się najlepiej składa i zakłada pieluchy, jak się najlepiej je pierze i czy warto je prasować.
Nie uważam, aby było to uciążliwe czy obrzydliwe – zresztą, te pierwsze, mleczne kupy nie są przecież najgorsze, prawda? Zwyczajnie nie mam tylu pieluch i otulaczy, żeby nadążyć z rytmem przemiany materii mojego syna.
Przechowujemy zużyte pieluszki na razie w wiaderku z wodą, do której dodaję 3 krople olejku cytrynowego. Nawet mój mąż Jeżeli chodzi o pranie : najpierw włączam cykl płukania, a następnie piorę w 40 stopniach.
Przy naszych temperaturach, kiedy wywieszam pranie wieczorem, rano ścigam suche pieluszki.
Czy mi się chce ? Przyznam : nie raz, nie dwa, zmęczona i z oczami otwartymi tylko dzięki zapłkom, miałam ochotę pieprdyknąć te tetry i otulacze w kąt, kupić zapas jednorazowych i przejść do czego innego. Ale nieoczekiwanie do akcji „wielopielo” włączył się Mąż. On bardziej lub mniej cierpliwie zakłada kieszonki i wkłady, i tylko czeka, aż się poddam 😉 (może nie do końca , ale ma nadzieję;-)). Pieluchy potrwają ze dwa lata, a anegdoty o tym, że wymiękłam będą się za mną wlec do końca życia 😉 Tak zatem się wzajemnie motywujemy, on się cieszy, że ja się cieszę, że on zakłada dziecku wielopielo, ja się cieszę, że nasze dyskusje wykiełkowały jego chęciami. I tak, mam odrobinę satysfakcji, że jakoś się to ciągnie, nawet jeśli mijają zaledwie 3 tygodnie wielopieluchowania, nawet jeśli nie jest to akcja w 100% zero śmieciowa i nawet jeśli eko-motywacji czasem pomaga moje ego;-)
Ha, uśmiecham się kpiąco do siebie samej. Myślałam, że mycie samą wodą wystarczy. U nas nie wystarczy ani mojemu synkowi (kiedy się da, pupa idzie pod kran, ale nie zawsze się da, wtedy używamy linement. Mój Mąż nie ma tez zaufania do mydełek, które zrobiłam dla Stasia, używamy zatem żelu dla niemowlaków ;-).
Do mycia używamy również moich myjek (jest ich z 20, wystarczają na pół dnia…) oraz
bawełnianych kwadracikow. Kupuje je w aptece, worek 500 sztuk z eko-bawełny to wydatek 5€. Używamy od powrotu ze szpitala.
Czuje, że starczy do końca września. Panie, które mieszkają we Francji i wciąż używają krążków do demakijażu kupowanych w marketach 2€/50 sztuk) – te z apteki są dużo tańsze 😉
Niewątpliwie ogromnym plusem karmienia piersią jest mniejsza ilość sprzętu, którym trzeba dysponować, w porównaniu z karmieniam mlekiem modyfikowanym, a przede wszystkim – ograniczona oślica sprzętu, który trzeba ze sobą targać.
Ale w naszym przypadku oznacza to mimo wszystko kilka gadżetów.
Po pierwsze wspomniane w poprzednim bileciku silikonowe nakładki. Mam modele dwóch różnych marek i już wiemy, że mój syn preferuje te z firmy MAM, rozmiar 1 raczej niż firmy Medela (z której mamy laktator „symphony”) .
Wiem również, że koniecznie muszę dokupić jeszcze jeden lub dwa komplety, bo jeśli kiedyś zgubię nakładkę gdy będziemy gdzieś poza domem, to będzie katastrofa. Jedną zawsze noszę w bezpiecznym miejscu, czyli w staniku 🙂 ale… ja już siebie znam.
Po drugie : wypożyczony laktator do którego kupuje się osobiste akcesoria w postaci buteleczki i sprzętów do odciągania i przechowywania mleka z piersi.
Trzecim i czwartym punktem są drobiazgi, dzięki którym lepiej dbam o stan moich piersi : krem z lanoliną, pomadka ochronna z lanoliną, wazelina, oraz … folia spożywcza. Tez już o tym pisałam.. ale się powtórzę. Kiedy na sutki (opłukane ze śliny dziecka, bo w niej są różne substancje i bakterie uczestniczace w trawieniu. Nie od parady 15 lat temu się sterylizowało butelki. Dziś najwyraźniej się tego nie robi – mnie położna i pani od laktatora poradziły myć po prostu sprzęt w płynie do mycia naczyń.
Ta folia spożywcza. Uratowała mi zdrowie, fizyczne i psychiczne. Po karmieniu przyklejam sobie kawałek folii na opłukane i wysuszone sutki, na tę lanolinę i jak dotąd uniknęłam poranionych sutków.
Nie uniknelam natomiast drobnej komplikacji – zapchał mi się, kuleczką z tłuszczu, kanalik mlekowy (czy mleczny). Na szczęście położna szybko zareagowała (zadecydowała aby tę białą, bolesną krostę usunąć). Nie obyło się bez kremu znieczulającego i innych produktów. Piszę o tym, bo nie mogę uniknąć wzmianki o lekarstwach.
W mojej łazience i szufladzie z lekarstwami znalazło się nagle dużo nowych tubek, maści, czopków i tabletek.
Plastik jest wszędzie : te małe fiolki „serum fizjologicznego”, do mycia oczek. Mój synek, podobnie jak córka, urodzil się z niedrożnym kanałem łzowym. Ropieje mu jedno oko, bo nieczystości nie spływają przez ten kanalik do nosa kumulują się i mogą doprowadzić do zapalenia spojówki. Przeszłam przez to, u córki skończyło się operacją pod znieczuleniem (miała roczek) i zdecydowanie wole tego uniknąć z synkiem.
Sposobem jest właśnie przemywanie oczu gazą z serum fi (plastik i tony gazy i papieru), masaż kącika oczu oraz zdecydowany zakaz dotykania tego miejsca czymkolwiek a już szczególnie papierowymi chusteczkami.
Co gorsza, nowe lekarstwa są w większości testowane na zwierzętach, lub nawet składniki pochodzą od zwierząt (przykład : mityzol, maść na odparzenia, lub moje tabsy Omega 3 – gapa ja, nie zamówiłam odpowiednio wcześniej wegańskiej wersji i wzięłam co było w aptece…
Znów ukłonił mi brak wyobraźni.
Zaplanowałam sobie używanie podpasek wielorazowych. Ha ha (zaśmiałem się demonicznie na to wspomnienie). Niestety, to co ze mnie wypływa nie jest jedynie krwią. Nawet w najgorszych koszmarach nie podejrzewałam, ze lata moich ćwiczeń mięśni Kegla w tym okresie na nic się nie przysłużą. Niestety, zdarzyła mi się wstydliwą przypadłość nietrzymania moczu, i cieszę się, ze miałam w majtkach te grubaśne podpachy. Od kilku dni mogę znów używać podpasek wielorazowych, ale z utęsknieniem czekam na seanse rehabilitacji krocza, i ufam mojej położnej, że z czasem to wszystko powróci do normy.
Przed przyjściem na świat synka otrzymaliśmy od koleżanek bardzo wiele ubranek po ich dzieciach. To było naprawdę bardzo miłe, i cieszę się, że te śliczne ciuszki, które miały już historię innych szczęśliwych użytkowników, są (lub już były) częścią naszej historii.
Najmniejsze rozmiary zostawiłam już w szpitalu, te ubranka, z których S. już wyrósł (jest w takim rozmiarze między 1 a 3 miesiące) zostawiłam u położnej, która tez współpracuje ze stowarzyszeniami i będzie wiedziała co z nimi zrobić. Zostało mi jeszcze dużo innych, i chętnie się nimi podzielę, jeśli jakaś mama z Lyonu się do mnie zgłosi.
Natomiast o mojej szafie napisze osobno.
Z ogromną radością dzielę się tą informacją. Bardzo jestem wdzięczna moim znajomym, którzy uszanowali naszą (moją?) prośbę o umiar w obdarowaniu nas. Szczególnie doceniam piękne, ręcznie robione prezenty, skarpetki, czapeczki, przytulankę. Moja pasierbica przyniosła nam książkę z CD i kołysankami z różnych stron świata – nieopakowaną 🙂 jak podkreśliła, żeby było mniej śmieci:-) to naprawdę miłe. Lubie tez prezenty praktycznie i estetyczne, od mojej Rodzinki otrzymaliśmy piękną torbę do wózka i kocyk z polskiej firmy La Millou, które poza tym ze są śliczne, sa również wykonane w Polsce, przez lokalną firmę.
***
Patrzę czasem na mojego synka z myślą, że z jednej strony każdy mały człowiek, który pojawia się na świecie w kraju cywilizowanym, jest już od pierwszych chwil zarazem konsumentem i generatorem śmieci, nawet gdy rodzice mocno chcą ten fenomen ograniczyć.
Z drugiej strony – być może, gdybym żyła w czasach sprzed silikonowych nakładek i mleka modyfikowanego (którego używała moja córka), nie mogłabym wykarmić moich dzieci, może nie dane byłoby mi zatrudnienie mamki i w ogóle nie miałabym dostępu do tego wymiaru szczęścia jakim dla mnie jest macierzyństwo..
Nie wiem.
Czasem też pojawia się lekkie poczucie winy, że mogłabym bardziej się uprzeć, postarać, ogarnąć te góry rzeczy, które niewątpliwie ułatwiają życie ale i oznaczają góry odpadów.
Ale zaraz je przeganiam.
To macierzyństwo w ogóle, nie wiem, czy to drugie dziecko czy „stuknięta czterdziestka”, jak na razie charakteryzuje się lekkością i brakiem poczucia winy, brakiem presji i małą ilością sytuacji, w których wyobrażenia odbiegałaby od rzeczywistości.
Mąż robi coś, co nie do końca mi pasuje ? Podstawą mojej dzisiejszej piramidy szczęścia jest radość , że coś robi. Ja i tak będę robić po swojemu. Mieszkanie przypomina składzik ? Trudno. Kiedy synek śpi, najczęściej śpię razem z nim. A później ogarniamy mieszkanie raz na kilka dni, razem z Mężem. Młody jeszcze się nie rozbija po kątach, te kłaki pepperowej sierści tak bardzo mi teraz nie przeszkadzają. Mamy w łazience mały kosz na śmieci, który trzeba opróżniać co dwa dni (a nie jak wcześniej, raz na miesiąc, kiedy dziewczyny miały miesiączkę ?) ? Bof, to naprawdę mały kosz łazienkowy i tak się cieszę, ze tylko co dwa dni.
A i wiem, że z czasem w tym temacie będzie tylko lepiej
“Zbiegną się wreszcie tory sieroce naszych dwóch planet”, mojej i karmienia piersią?
Powiedzmy, że jak na razie poruszamy się w dobrym kierunku.
Skoro przeżyłam “pompowanie” na sucho (!)… ja wiem, wszyscy powtarzają, ze tego colostrum nie ma zbyt wiele, kilka kropel… kilka kropel, dosłownie, na cały weekend.
Skoro przeżyłam “montée du lait”, czyli nasz swojski nawał mleczny …
To teraz jeszcze kilkanaście dni “stabilizacji” i będzie Ok.
Chciałabym podzielić się z Wami (tzn osobami zainteresowanymi kp) kilkoma refleksjami z tego okresu. Oto co “miałam”/”mam” do dyspozycji i za co dziękuję:
1. Psiapsiółki, koleżanki i inne Dobre Dusze. No i mój Mąż. Bez Was i Waszego wsparcia, moje Drogie, mój Drogi, pewnie bym wymiękła w tych pierwszych godzinach pompowania, kiedy mały ssał “na pusto”. Płakałam z bólu, ale Wy pocieszałyście, że to tylko zły moment do przetrzymania. Dawałyście dobre rady (testowałam i wciąż je testuję !) i podtrzymywałyście na duchu. Dobro wraca i na pewno do Was wróci ❤️
Jakże ważne jest być otoczoną życzliwymi ludźmi – tak fizycznie ale również odczuwać dobre intencje, troskę i zrozumienie.
Dziękuję.
2. Po każdym przystawieniu do piersi, nakładam na sutki lanoline – może być krem, może być stick do ust (testowałam oba rozwiązania, oba działają) . Może też być po prostu wazelina. Następnie, na sutki przyklejam kawałek przezroczystej folii spożywczej. Ja wiem – to mało zero waste, i o tym wymiarze wczesnego macierzyństwa też napiszę przy okazji pieluszek 🙂
Ale dzięki temu mykowi mam sutki całe i zdrowe, bez ranek. A synek potrafi tak zacisnąć swoje dziąsełka, ze czasem aż krew poleci.
Kiedy nakładamy taką tłustą warstwę ochronną na sutki i na to przyklejamy folię spożywczą, tworzy się coś w rodzaju plastra na odciski. Drogie panie, jeśli miałyście kiedyś zdartą piętę i ratowaliście się grubym plastrem od sholla, to wiecie o czym mówię.
Ps. Ważny detal. Jak może pamiętamy, proces trawienia zaczyna się już w ustach, dzięki ślinie, która tez zawiera swoją florę bakteryjną. Dlatego po karmieniu a przed nałożeniem lanoliny i folii, dobrze jest przemyć piersi lub wilgotną szmatką zetrzeć ślady śliny z sutków.
3. Kiedy mam bardzo dużo pokarmu i napuchnięte boleśnie piersi, a pod ręką nie mam laktatora (wybieramy się do rodziny na kolację, a tu nagle taki przypływ pokarmu) – można wleźć rodzinie pod gorący prysznic, zrozumieją. Ale łatwiej jest poprosić o szklankę bardzo cieplej wody i zamknąć się w łazience na kilka minut.
Zanurzamy pierś, a raczej jej kawałek 😉 w szklance, tak, by się nieco zassała. Następnie delikatnie masujemy pierś. Mleko wypływa bardzo bezbolesnie i szybko, pierś się rozluźnia a my z uśmiechem możemy wrócić do stołu dokończyć deser;-)
Ten biały osad na dnie szklanki to właśnie mleko
4. Laktator. Jakże jestem wdzięczna francuskiemu systemowi, w którym można sobie laktator elektryczny po prostu wypożyczyć “na okres karmienia piersią”. Kosztuje to 12,90€ na tydzień i zwracane jest w 100% przez Securité Sociale. Przytulałam się do. Iego często pierwszego dnia, teraz coraz rzadziej, 2 razy dziennie, po 5-10 min, ot, żeby podtrzymać poziom laktacji, gdy dłużej śpi, żeby sobie odciągnąć na zapas trochę pokarmu itp.
5. Pojemnik do robienia kostek lodu. To tu wlewam te kilka kropel mleka, które sobie odciągam. Mrożę je w tym zamkniętym pojemniku, a później wsypuję do woreczka strunowego. Można następnie rozmrozić dokładnie takie ilości, jakich potrzebujemy. Mieszamy też mleko o rożnej kompozycji, bo ściągnięte rano lub wieczorem, po zjedzeniu buraczków lub szpinaku 😉
6. Nakładka silikonowa. Naprawdę jej nie chciałam. Popłakałam się nawet, ze muszę jej używać. Bo wpadła mi do głowy myśl, ze oto jakbym była “gorszego sortu”. Czterdzieści lat na karku i takie bzdury w głowie. Zrzucam to na hormony. Przejdę do rzeczy. Moje nawet nie płaskie – wklęsłe ! – sutki nie reagują na stymulację. Wychylają się jakies pół centymetra i koniec.
Zatem : od początku używamy nakładek i z każdym dniem widzę, ze jedyną niedogodnością jest posiadanie zawsze przy sobie jednej nakładki, żeby można było to dziecię nakarmić.
Zdarzyło mi się pojechać na pogotowie z moją nastolatką. Spędziliśmy tam 3 godziny. Mąż z synkiem zostali w domu i siłą rzeczy trzeba było sięgnąć do zamrożonych rezerw. I wiecie co? Chyba wszyscy byliśmy zadowoleni. Córka – bo odkleiła się od S. dla niej. Mąż, bo podobało mu się podanie butelki synkowi. Stasiu, bo najwyraźniej nie dostrzegł różnicy : tu silikon i tu silikon, i kiedy wróciłam, bez ceregieli wssał się w pierś. No i ja : bo to wszystko się kręci w pewnego rodzaju ekosystemie, bo nie mam odpowiedzialności wyłącznej i możemy, w razie potrzeby, bezboleśnie poradzić sobie inaczej.
Moje piersi spełniają swoją funkcję, produkują mleczko w ilości wystarczającej do karmienia mojego synka (ładnie przybiera na wadze, już w dziesiątym dniu przekroczył wagę urodzeniową) i o to tak naprawdę przecież mi chodziło.
No właśnie.
Pierwszej nocy, jeszcze w szpitalu, gdy Mąż poszedł już do domu a ja wpatrywałam się w ten nasz mały cud, stanęła mi przed oczami piramidka. Piramidka hierarchii. O co chodzi w tym macierzyństwie? O co chodzi tym razem? No i powiedzmy, że piramidek ukazało mi się więcej, ale każda odnosiła się do innego okresu życia tego naszego cudu. Mentalnie zasłoniłam wszystkie, które nie wiązały się z codziennością, z tu i teraz. I na szczycie tej, która się ostała było Zdrowie. Pod nim : Harmonijna Rodzina. Niżej jeszcze : Karmienie Piersią. A dopiero pod tym chmurka wartości, które są mi szczególnie bliskie: wychowanie w poszanowaniu natury i trosce o środowisko (w tym cały rozdział o zero waste), mój weganizm i hipotetyczne problemy związane z żywieniem moim i brzdąca, czy uda mi się nauczyć go języka polskiego? I inne takie historie, jak widzicie, odbiegające od uniwersaliów, którymi są Zdrowie i Harmonia w rodzinie.
Kiedy usiądę i przeanalizuję moje poczucie klęski, stare sprzed piętnastu lat, widzę tu jakiś kompleks Madonny. Między innymi, oczywiście. No nie udało mi się karmić córki (dziś już wiem, że to był ten sam problem sutków…) ale przecież odciągałam swoje mleko, jak dojna krowa, elektrycznym laktatroem przez 4 miesiące ! Przecież znów chodziło o to samo : dostarczyć dziecku, w miarę możliwości, jak najwiecej tych elementów, które posiada mleko matki.
A czy dziecko ssie instynktownie, czy potrzebuje gadżetów w postaci silikonowych nakładek lub laktatora do odciągania mleka? Cóż. Robię dokładnie tyle co mogę. I tym razem nie daję się wciągnąć w pułapkę poczucia winy, poczucia bycia “gorszą matką” bo “co to za matka, co nie potrafi” czegoś tam…
I nawet gdybym nie mogła znów karmić piersią i poddawałabym mleko modyfikowane – to poczucie winy zostawiłabym i tak za drzwiami. Bo czym w perspektywie życia jest epizod pod tytułem “kp” czy “mm”?
Ach. Na koniec : dziewczyny na wegańskiej diecie. Nie bójcie się. Jeśli przez cała ciążę komponowałyście ładnie posiłki, brałyście B12 i Omega3 (ewentualnie żelazo, magnez i vit C w bonusie) – możecie podziękować za troskę wszystkim “życzliwym”, którzy Wam powiedzą : ty egoistko, myślisz o sobie a nie o zdrowiu dziecka, zjadłabyś kotleta i dała “aminokwasow/białka zwierzęcego/coś tam”. Pewnie ze możecie, jeśli macie na to ochotę.
Po tym co jadłam w szpitalu jestem już na zawsze przekonana, że dieta matki karmiącej nie istnieje (to były jakieś porcje głodowe…) .
Teraz zdarzają się dni, gdy mam wrażenie, ze mleka jest mniej, gdy synek je częściej i dłużej, a mnie w głowie włączają się głupie myśli, że zaraz nie będę miała w piersiach nic.
Nie wiem. Być może tak się stanie. Ale póki co – po prostu cieszę się tym, co jest.
A wszystko zaczęło się w chwili, kiedy otrzymałam od Męża esa o treści :
“Tu są te twoje dziury w ścianach, nawet zainstalowałem haczyki”.
Bo prosiłam go od tygodni, ba, wierciłam mu dziurę w brzuchu, żeby je wywiercił w pokoju Stasia, bo chce zamontować karuzelę Munari nad miejscem do zabawy.
Zostałam przyjęta do szpitala publicznego na Croix Rousse w czwartek wieczorem, po wizycie, na której zasygnalizowałam, że mniej czuję ruchy dziecka.
Kiedy w piątek rano przeczytałam, że oto są te moje dziury, poczułam pierwsze konkretne skurcze. A przecież pani położna, która mi aplikowała 30 minut wcześniej żel z prostaglandynami (dzięki ag za sprecyzowanie :)) zapowiedziała, że za 2 godziny popatrzymy jak się sytuacja rozwija.
Tymczasem rozwinęła się tak, że nagle przyszło do pokoju więcej osób popatrzeć na parabole , ponoć były książkowe, a kiedy tylko Mąż dotarł do szpitala, znaleziono nam salę porodową dwa piętra wyżej.
Tam przyszła ekipa znieczuleniowców i wyprosili z sali Męża. Ekipa to pani pielęgniarka i anestezjolog-stażysta. I tak sobie przy mnie rozmawiają, „że nie rozumiem dlaczego Martine nie pozwala stażystom robić peridurale, przecież jakoś kiedyś musicie się nauczyć”. Pięknie myślę sobie, proszę, można uczyć się na mnie. “Proszę pani, podczas trwania skurczy nie możemy kłuć, więc proszę mówić kiedy nie ma skurczy”. Nie wiem, chyba teraz nie ma, pan wyciąga te igłę, ja odwracam wzrok, znowu nadciąga ból… i tak „zastrzyk w kręgosłup” robił mi na raty ( bo skurcze były praktycznie jeden za drugim) pan, który sobie żartował : „proszę korzystać z ostatnich momentów bólu”.
Między sobą rozmawiali o szpitalnych ploteczkach „ my tak sobie tu obmawiamy kolegów, ale pamiętamy o pani, proszę się nie przejmować”.
W odpowiedzi usłyszeli mało grzeczne „ je m’en fous”.
Po znieczuleniu faktycznie przestałam odczuwać ból. Mąż wrócił do sali, siedział i komentował monitoring : “ooo, tu masz taki potężny skurcz teraz, o trwa skubany, o następny …”. Czym mnie widocznie znudził bo zasnęłam. Czasem słyszałam “maszynę, która robi ping” , Męża który się pyta “czy to normalne, że ona śpi”. Spałam tak sobie aż obudził mnie the skurcz. To kłamca z tego stażysty, pomyślałam i zgodnie z zaleceniami (jeśli boli to proszę dzwonić) wezwałam położną. Zajrzała mi między nogi, zawołała koleżankę, rozstawiła stół i 13 minut później Staś był już po naszej stronie świata.
Byliśmy w szoku, ze tak szybko. Przygotowałam się na godzinę – dwie parcia.
A tu bum. Położna mnie pochwaliła : No naprawdę dobrze pani parła !
Bo skorzystałam z tipsów od mojej położnej “z miasta” :
Stasiu wyszedł tak szybko, ze chyba nawet on był zdziwiony.
Oczywiście ze się popłakałam. Ze szczęścia. Trochę z żalu? że to już?
Był taki moment, że zsiniały zwisał z ramion położnej, była cisza zamiast krzyku a ja zamarłam. Wynieśli go z sali, ja wydalałam łożysko a położna mi mówiła : słyszy pani? To pani syn krzyczy. Odessano mu te zalegające gluty i już było dobrze.
Kiedy byłam już zszyta, Stasiu znalazł się przy mojej piersi.
I tu zonk. Położna spojrzała na moje piersi i przyniosła silikonową nakładkę.
Ale ja nie chcę tego (w sensie – chce naturalnie, przecież !)
Położna spokojnie : sugeruję żeby zacząć z nakładką.
Mąż, mniej spokojnie : bierz tę nakładkę !
Miałam na tyle przytomności umysłu, żeby posłuchać męża i położnej.
I bardzo Mężowi dziękuje za to, źe naciskał bo dzięki temu zaczęła się nasza – Stasiowa i moja – droga mleczna, o której też Wam napiszę
Po niecałych dwóch godzinach zabrano nas do naszego pokoju. Był niezły tłok na porodówce i ze tak powiem, trzeba było zrobić miejsce dla następnej rodzącej.
Miałam dużo szczęścia bo był wolny pokój jednoosobowy. Większość jest jedynek, ale kiedy porodówka jest przepełniona, można trafić na dwójki.
W porównaniu z moimi wspomnieniami sprzed 15 lat, nie rodziłam wówczas w szpitalu St Luc-St Joseph, ale raczej w hotelu pięciogwiazdkowym. Na oddziale Maternité B szpitala Croix Rousse nie bylo luksusów na przykład w postaci klimy, ale i tak było bardzo komfortowo.
Pokoik
Łazienka
Mini-łazienka do przebierania dziecka
Ale przede wszystkim, prawdziwym skarbem tego szpitala jest jego personel. Oczywiście, jest to duży szpital i ekipy są raczej liczne, zdarzyły się dwie czy trzy osoby bardziej zmęczone lub mniej profesjonalne, ale ogólnie jestem pod dużym wrażeniem.
Panie były po prostu kochane, bardzo wyrozumiałe i uśmiechnięte. I znów, każda miała swoje zdanie dotyczące karmienia, wiec sobie brałam te rady i odkładałam do szufladki “kp” a robiłam tak jak w danym momencie czułam. Panie były bardzo zabiegane (podobnie chyba jak w Polsce, kładzie sie duży nacisk na rentowność szpitali i robi cięcia personalne. Do tego trwa w Lyonie pelnia sezonu urlopowego…). Panie prosiły, żeby w razie potrzeby zadzwonić pod konkretny numer raczej niż naciskać przycisk “urgence”, bo ten drugi jest zarezerwowany na prawdziwe wypadki. Ponoć sie zdarzają, 3-4 razy w miesiącu, gdy na przykład zmęczona mama zaśnie z noworodkiem na szpitalnym łóżku, a ten jej wypadnie z ramion.
W nocy pielegniarka i położna przychodzily na wizyty kontrolne (mierzyły Stasiowi temperaturę),a robiły to bardzo dyskretnie, czasem nawet sie nie budziłam. Pierwszej nocy zapytały mnie czy chce, by go zabrały na kilka godzin, do kolejnego karmienia. Kiedy im powiedziałam, ze boje sie, ze bedzie plakal i że dadzą mu mleko modyfikowane, spojrzały na mnie jak na wariatke : “przeciez nie dokarmiamy dzieci a już szczególnie bez wyraźnej prośby ze strony rodziców lub gdy dziecko ma jakiś problem… “Ich przyjemny sposób bycia naprawde umilil mi pobyt w szpitalu.
Kąpiel noworodków zalecana jest (teraz) raz na dwa dni, my w sumie zrobiliśmy ja tylko raz w szpitalu.
Jestem bardzo wdzięczna moim znajomym , którzy wbrew francuskim obyczajom, uszanowali moja prosbe i nie przyszli z wizyta do szpitala.
Ja w ogóle nie rozumiem, po co ludzie przychodzą w odwiedziny na porodówkę. Do szpitala, gdy ktoś jest chory – to inna sprawa. Ale tu ? Matki leża z krwawiącym kroczem, z obolałymi piersiami, ledwo sie ruszają bo szwy lub hemoroidy, co jakiś czas wpada położna lub pielęgniarka obczaić co z tobą lub dzieckiem – a tu ciągle wycieczka.
Do nas przyszli tylko Teściowie, późnym popołudniem, na kwadrans, i moja pasierbica (która bardzo miło zareagowała na Stasia).
Spędziliśmy dzięki temu, jeśli mozna tak powiedziec, trzy piękne dni w tym szpitalnym pokoju. Mogłam dużo pospać i naprawde – relatywnie- dużo odpocząć. Maz czuwal nade mna i Stasiem.
I to jest ta kolejna niespodzianka dla mnie. Mój Mąż pokazał mi zupełnie nieznane dotąd oblicze siebie. Bez mrugnięcia okiem biegał robić malutkie zakupy (a to do apteki po nakładki silikonowe na sutki, a to po krem z lanolina, a to po pizze). Na punkcie Stasia zupełnie oszalał, nie wypuszczał go z ramion, chodził go przebierać itp. (i ten stan trwa do dzisiaj)
Przychodził rano o 9h i wychodził wieczorem koło 23h, siedział z nami, nawet kiedy nie było absolutnie nic do robienia, a wiem, jakie to dla niego bylo ciężkie, nie pracować 😉
Wyszliśmy ze szpitala w poniedzialek po poludniu. W szpitalu jest jeden pediatra na 3 oddziały porodówki, w niedziele nie ma wyjsc, wiec w poniedzialek wypuszczano 25 noworodków i powoli dochodziłam do granic cierpliwości.
Tego dnia założyliśmy Stasiowi ubranko po jego tacie (kaftanik, wiązany na plecach) i patrzyliśmy z jaką czułością i wprawą troszke starsza pani położna mu je wiązała. Nagle powiedziała : “Takich ubranek juz się dziś nie robi. A popularne dzisiaj body ma we Francji dokładnie 28 lat. Bo kiedy moja córka sie urodziła, to moja położna jej ofiarowała taką nowość w prezencie…”
Pobyt w tym szpitalu będę wspominała bardzo mile. Mam dużo szacunku dla kobiet, które decydują się na poród w domu, na pewno to piękne wydarzenie. Ja jednak cieszę się, ze mogłam przeżyć ten poród w takich warunkach i atmosferze, które pozostawiają tak pozytywne wrażenia.
Wczoraj poszliśmy na spacer po mieście szukać jakiegoś symbolicznego prezentu. Kupilismy 3 pudelka “macaron” – (to sa takie pyszne ciasteczka, z których ponoć Francja słynie). Pojechałam później do szpitala, zostawiłam 2 pudełka dla pań z dziennej i nocnej zmiany a trzecie pudełko było dla położnej, która przyjmowala moj porod.
A teraz najlepsze : moja położna “z miasta” pojechała na urlop. Przysłała mi dziś na wizytę w domu (Prado , cos w rodzaju wizyty położnej środowiskowej) zastępcę. Wchodzi zatem pani i mówi po chwili: bardzo sie cieszę, że panią widzę, bo to ja przyjmowałam w szpitalu poród pani synka!.
Wiecie, mieszkam w dużym mieście, położnych tzw liberale jest u nas bez liku. A tu taka piękna niespodzianka…
To prawie bajkowy koniec tej opowiastki, zamknęła sie klamra tego pierwszego tygodnia Razem.
Napisałam ostatnio na stronie Chatki : jestem przeszczęśliwa i chętnie na tej chmurce szczęścia, mimo potwornego zmęczenia i bólu (ciagle coś boli;-)) sobie jeszcze posiedzę.
Vulnerable, adj.
Czyli po polsku : bezradny.
I tak mogłabym podsumować ostatni tydzień.
Z życiowej fajterki, baby, która o niejedno walczyła, stałam się bezradną brzuchatką. I z pokorą przyjmuje tę nową dla mnie rolę, bo doświadczenie podpowiada mi, że to, jak wszystko co mi jak dotąd się przytrafiło, też minie… Czytaj dalej Vulnerabilité czyli bezradność
I tak zaczął się dziewiąty. Dziewiąty miesiąc ciąży. Tydzień trzydziesty szósty. Czas, kiedy zaczynam słyszeć : o, ja już urodziłam w tym tygodnie, o, to już niedługo… Czytaj dalej Dziewiąty
Kiedy nastoletnie dziecko wyprowadzi się z domu…
… to zapada cisza.
Nie do końca jest to długo wyczekiwane (jak w przypadku starszego potomstwa, potocznie zwanego Tanguy, od francuskiej komedii obyczajowej o pokoleniu dorosłych dzieci, które zostają w domu do trzydziestki) „No kiedy ono wreszcie rozwinie swoje skrzydła?”.
Cisza. Bałagan w pokoju. Wśród innych pytań, takie banalne „co teraz zrobić z tymi rzeczami” ?
Zeszyty szkolne, playmobile, zapomniane ubrania.
Niewątpliwie, są pewnie strony pozytywne : Czytaj dalej Kiedy nastoletnie dziecko wyprowadzi się z domu
W ubiegłym tygodniu wzięłam udział w bardzo intersującym szkoleniu dla wolontariuszy.
Od razu zaznaczę, ze po śmierci jednego z podopiecznych stowarzyszenia z którym „współdziałam” (dezerter z Legii Cudzoziemskiej, wiele lat na ulicy, zmarł w schronisku, na gruźlicę….) i odkąd jestem w ciąży, bardzo ograniczyłam bezpośrednie kontakty z osobami bezdomnymi. Czasem służę tłumaczeniem telefonicznym, ale ogólnie mówiąc wzięłam tę działalność w nawiasy.
Natomiast od dłuższego czasu wiem, dlaczego zaangażowałam się w wolontariat, znam moje motywacje (i ulegly one zmianie, od czasu kiedy napisalam ten bilecik ) limity i wartości, znają je również osoby, które zarządzają „armią” (kilkunastoosobową) wolontariuszy i dlatego zaproponowano mi udział w szkoleniu, mimo „przerwy na ciążę”.
I było to bardzo interesujące, inspirujące i pouczające.
Ósmy miesiąc ciąży. Dzieje się, jak zwykle, dużo i w różnych rejestrach.
Z wizyty u psychologa wyniosłam jedną radę : „proszę używać tuby z maścią miłości”.
Psycholog, lekarz od duszy. Bardzo potrzebowałam tego seansu.
Nastolatka w pełni kryzysu, mąż nagle porwany przez pracę, moja praca, która zeszła na plan ostatni, w domu niekończące się zalanie, rozgardiasz nie do opanowania, plany sprzedaży mieszkania i kupna domu posypały się jak domki z kart… Właściwie tylko – jak dotąd – wciąż zdrowa ciąża trzyma mnie w bańce ochronnej
No i ta rada o „tubce maści miłości” była rewelacyjna. Czytaj dalej Tubka z maścią miłości
Interesuję się szeroko pojętą Przyrodą i w zwiazku z tym uważnie przyglądam się organizacjom i stowarzyszeniom, które działają na rzecz ochrony, zwał jak zwał, Natury.
Ponieważ w ubiegły weekend zapisałam moje patchworki na Assemble generale (czyli zgromadzenie ogolne) stowarzyszenia Aspas, którego jestem biernym członkiem, chciałabym Wam przyblizyc tę niewielką organizację. Czytaj dalej Ochrona środowiska (albo raczej natury)
Moja apka poinformowała mnie, ze oto dziś zaczyna się 30 tydzień ciąży, czyli siódmy (i pół) miesiac ciazy, spieszę zatem by podzielić się kilkoma wspominkami z tego okresu. Może kiedyś wydrukuje sobie tego bloga i będę czytac do poduszki, powiedzmy za 15 lat… to takie wówczas miałam problemy ? sobie westchnę 🙂
Szósty miesiąc ciąży to mi się już dawno skończył, ale po kolei.
Najbardziej intensywnym zajęciem jest akurat zawierucha związana z miejscem do mieszkania dla naszej ulegającej wymianie członków, że tak powiem, rodzinie. Czytaj dalej Szósty
Dawno temu przyłapałam sie na tym, jak nie kupiłam “fit-pisma”. A dzisiaj chciałabym Wam napisać, dlaczego nie kupuję kolorowych pisemek dla młodych mam. Nie, wcale nie dlatego, że skończyłam 40 lat 🙂
Tego typu pisemko może się u mnie znaleźć tylko w dwóch przypadkach : przyniesie mi je Mąż (kiedyś rozmawialiśmy o tiny-houses i przyniósł mi pismo o życiu w kamperze i drugie o mieszkaniu na jachcie…), albo przyjdzie pocztą. Nie wiem jak jest w miejscach w których Wy mieszkacie, u mnie w skrzynce, odkąd zaczęłam 6 miesiąc ciąży cudownie zaczęły pojawiać się reklamy wszystkiego co jest “niezbędne” przyszłym rodzicom. Zastanawiam się, kto tu handluje moimi danymi, Secu, Caf czy La Poste ? … Czytaj dalej Nie kupuję kolorowych pisemek dla młodych mam
Dzień dobry w Poniedziałek.
Czy chcecie poczytać o kobiecych kręgach, seksualności, tantrze i celebrowaniu kobiecości ?
Pozwólcie mi dziś, zamiast nowego bilecika, polecić Wam mój gościnny wpis dla portalu Klubu Polek.
Milego dnia 🙂
Na pierwszy rzut oka nic nie łączy świetnego filmu, zrealizowanego przez Alberta Dupontel, Au revoir là-haut , z sylwetka pewnej Damy, pani Suzanne Noel. A jednak.
Au revoir là-haut jest filmem nakręconym na podstawie książki Pierre Lemaitre (polski tytul : do zobaczenia w Zaswiatach). Pan Lemaitre otrzymal za nia prestizowa nagrode Goncourt w 2013r. Film otrzymał w 2018r 5 równie prestiżowych Cezarow. A Albert Dupontel to jeden z moich ulubionych francuskich aktorów i reżyserów zatem serdecznie polecam obejrzeć te adaptacje. Czytaj dalej Dobry film i sylwetka pewnej Damy
Obiecuje, ten blog kiedyś wróci do równowagi. Póki co , dajcie sie ponieść mojemu szaleństwu i przeczytajcie porady od mojej francuskiej położnej, która mówiła o tym, jak ma wyglądać walizka na porodówkę. I z radością przeczytam Wasze sugestie, bo i ja i Wy wiecie, że wiecie lepiej 🙂
Do każdego Wielkiego Wydarzenia teraz już lubię się przygotować, mam ochotę celebrować zarówno koniec ciąży jak i urodziny synka. Wbrew pozorom, dla mnie są to dwie różne sprawy, biorąc pod uwagę ile się na tę ciążę naczekałam, i mój wiek, który nie pozwala mi już powiedzieć : a, następnym razem zrobię to inaczej… Czytaj dalej Porady od mojej francuskiej położnej. Walizka na porodówkę
Piąty miesiąc ciąży. Tyję w oczach. Specjalnie mnie to nie martwi, ale ten celulitis na założonej noga na nodze wcale mnie również nie cieszy.
Im bliżej lata, tym mniej potrafię wyobrazić sobie, jak to będzie, kiedy nasz chłopczyk będzie z nami. Czytaj dalej Piąty
Zaczęłam niegdyś „serię wpisów” o tym jak się kupuje mieszkania we Francji. W tak zwanym międzyczasie znajduję się teraz po raz pierwszy w skórze sprzedawcy.
I o tym Wam dzisiaj napiszę.
Jak się sprzedaje mieszkanie we Francji?
Przede wszystkim trzeba się, tak jak w przypadku zakupu nieruchomości, uzbroić w cierpliwość.
To może być proces błyskawiczny, ale może również ciągnąć jak flaki z olejem. Czytaj dalej Jak się sprzedaje mieszkanie we Francji?
Z jednej strony zastanawiam sie, czy kobietom w ciąży nie powinno sie jakoś ograniczyć dostępu do internetu ? Oczywiście, zaraz sobie odpowiadam, że przecież bez tych kobiecych grup i tak byśmy oszalały z niepewności i obaw przed wszystkim, ale jeśli zachowamy resztki przytomności, na przykład : zasada : “sprawdzaj informacje najbliżej źródła”, to faktycznie, czegoś konkretnego jednak mozna sie dowiedziec.
Bo żeby podjąć decyzje o szczepieniu lub nieszczepieniu dzieci,to trzeba to zrobić z głową, będąc w pełni świadomymi konsekwencji.
Ten bilecik jest długi (i być może nudny) zatem uporządkowałam go następująco :
Ten czwarty miesiąc ciąży przejdzie chyba do mojej prywatnej historii pod hasłem staropolskiego powiedzenia : “w marcu jak w garncu”
Czego tu nie ma ?
Jest radość : Czytaj dalej Czwarty
Wracam z wieczoru rozdania nagród dla 7 kobiet, które promują biznes i edukację w naszym pięknym Regionie, Rhône-Alpes.
To był tak pozytywny wieczór, że wciąż jestem na haju 🙂
Tyle kobiet, tyle pięknych historii odwagi.
Odwagi powiedzieć „dobra, zmieniam to”.
Odwagi znaleźć niekonwencjonalne ścieżki nowej kariery.
Upaść i wstać.
Godzić życie Matki, Żony i Poszukiwaczki Przygód Zawodowych.
https://chatkababyjogi.pl/wp-content/uploads/2018/03/img_3921.movOd tylu lat mieszkam i pracuję we Francji, a na zwolnieniu lekarskim jestem dopiero po raz trzeci. Konkretniej mówiąc, raz na pięć lat i dlatego za każdym razem siedzę nad tym druczkiem, zastanawiam sie, czy wszystko dobrze wypełniłam (zeby nie dostać jakiegos zwrotu) i biegam po internecie w poszukiwaniu informacji co komu wysłać.
Dlatego postanowiłam sobie (i może Wam?) to zapisać w formie bilecika-przypominajki.
Lekarz wypełnia częściowo druczek Cerfa numer 10170*0()) (ja otrzymalam *04) – Avis d’arrêt de travail.
Druczek z instrukcją można znaleźć tutaj :
https://www.ameli.fr/sites/default/files/formulaires/109/s3116.cnam_homol_en_cours_non_remp_sec_spec.pdf
Pacjent powinien go uzupełnić o następujące informacje : Czytaj dalej Francuskie L4 czyli “arrêt de travail”
Dziś rano na monitorze USG ukazała sie oczom naszym, to znaczy moim i pani doktor, para pięknych klejnotów między udami mojego dzieciaczka. Będę miała syna i bardzo sie z tego cieszę, chociaż zaczynam mieć obawy, czy sobie poradzę, bo jednak muszelka to znajoma sprawa, a siurki znam tylko w wersji dojrzałej. To wszystko nabiera coraz więcej ciała, że tak to ujmę i zaczynam nawet myśleć o porodzie. W związku z tym, mam do Was takie pytanie : Czy uważacie, że mężczyzna powinien być obecny przy porodzie ? Czytaj dalej Kobieca sprawa ?
Bilecik o pozbywaniu się kompleksów w łóżku miał bardzo ciekawy odzew. Otrzymałam kilka mejli od osób, które sugerowały kolejne tematy (które można podciągnąć pod sypialnie, jak na przykład „o zazdrości w związku ” – bardzo mi sie podoba! ). W ogóle, mam nadzieję, ze ktos tam odwazyl sie jednak rozebrać przed partnerem, albo chociaz spojrzec w lustro i powiedzieć sobie ” niezła ze mnie laseczka! Ale ja chciałabym najpierw rozwinąć wątek „skąd się biorą kompleksy i zahamowania” i wrócić do dzieciństwa i to tutaj szukać źródeł problemów. Bo jednym ze źródeł jest wstyd a jednym ze źródeł wstydu mogą byc zdarzenia, ktorych bylismy ofiara… Chciałabym napisać o tym więcej, a na końcu odesłać zainteresowane osoby do kilku stowarzyszeń i organizacji – tu we Francji (bo w Polsce nie znam).
W poprzednim bileciku wspomniałam, że w moim odczuciu golenie sobie krocza, tzw „epilacja integralna” jest naruszeniem mojej kobiecości, mojej strefy intymnej, i jeżeli partner wymagałby tego ode mnie a nawet jeśli sama miałabym taki wymóg wobec siebie, w moim odczuciu zatem ociera się nieco o fantazje praktycznie pedofilskie, jakkolwiek by to nie zabrzmiało. Czytaj dalej O jednym ze źródeł wstydu
Jak pozbyć się kompleksów w łóżku ?
Ten tekst powstał dzięki inspirującym dyskusjom z pewnymi ważnymi dla mnie kobietami. Bo codziennie sie wzajemnie skarżymy na siebie, na nasze kompleksy, i tylko z boku widać, jak bardzo utrudniają nam one życie. Pozwalam sobie się wymądrzać, bo też byłam w tych miejscach, i dlatego, że dzięki spotkaniom w Kobiecych Kręgach oraz dzięki Tantrze – dużo rzeczy już znalazło dobre miejsce w mojej głowie, szczególnie jesli chodzi o seksualność.
Zatem, aby pozbyć sie kompleksów w łożku, , najpierw zastanówmy sie, skąd one się tam wzięły. Otóż kompleksy wkładamy sobie do głowy same. Czytaj dalej Jak pozbyć się kompleksów w łóżku ?
“Kiedyś było lepiej” to kolejny esej pana Michel Serres, którego bardzo podziwiam za dorobek naukowy i pozycję, jaką przyjmuje we współczesnym świecie, za pozytywne spojrzenie na przyszłość Francji.
Po raz kolejny broni on Pokolenie Które Dorasta, bo faktycznie, coraz więcej ludzi ma dość tego przysłowiowego „kiedyś było lepiej”. Ma dziś 87 lat i któż, jak nie on, może potwierdzić, czy Kiedyś było lepiej? Oto krótkie streszczenie kilu pierwszych stron książeczki.
Lekarz i usg wiedza swoja, a ja wiem swoje – kochany Pamiętniku, oto skończył się trzeci miesiąc ciąży. I oto najważniejsze fakty z tego miesiąca:
Już kiedyś sie w to bawiłam. Jednym z miłych wspomnień tamtego trudnego okresu jest właśnie poczucie zabawy. O co chodzi w 52 Tygodniach Oszczędzania kiedyś bardzo ładnie opisała na swoim blogu Anna.
Zasady sa proste, co tydzień, i przez 52 tygodnie, odkładamy – do słoika,skarbonki lub na konto – pewna sume. W wersji “podstawowej” , zaczynamy od 1 – złotówki, euro, funta, dolara. W drugim tygodniu odkładamy 2, następnie 3 itp.
Przez 52 tygodnie powinno zebrać sie nam 1378 – złotych, dolarów, euro czy innej waluty, w której oszczędzamy. Czytaj dalej Kakebo i 52 tygodnie oszczędzania
Dziś zapraszam Was do Biblioteki miejskiej w Lyonie.
Powinnam może doprecyzować, ze chodzi o siec 16 bibliotek (oraz jednego bibliobusa), ktore znajduja sie na terenie naszego w sumie zaledwie 500 tysiecznego miasta. Tak, biblioteki podlegają zarzadowi miasta Lyonu, a nie Metropolii Lyońskiej, która skupia w sumie 59 gmin i liczy ponad milion trzysta tysięcy mieszkańców.
Biblioteki, a właściwie coraz częściej mediateki, sa naprawde czadowymi miejscami. Polecam je wszystkim, którzy mają odrobinę czasu, nie wiedza co ze sobą dzisiaj zrobić a nie maja ochoty tłuc sie po centrach handlowych.
A już szczególnie mamom małych dzieci, bo każda biblioteka (ok, każda ktora mialam przyjemnosc odwiedzic) ma specjalnie wydzielone miejsca dla maluchów. Można je puścić samopas, kosze z książkami są rozłożone do ich dyspozycji, a w środku książeczki niezniszczalne. Można sobie położyć sie na wysłanej poduchami podłodze i poczytać im, opowiadać historyjki itp. Można również oddać je czasem pod opiekę animatorek, które czytają bajki (przynajmniej raz w tygodniu) a samemu isc pogrzebać w książkach dla dorosłych. Czytaj dalej Biblioteka miejska w Lyonie
Prasówka interaktywna, dlatego, że oprócz krótkiego streszczenia wybranych artykułów z czasopisma “We Demain” dorzucam tu kilka linków, dla tych, którzy maja ochotę pogrzebać w tematach trochę więcej:)
Nie jestem zwolenniczka kupowania magazynów kolorowych, w przeciwieństwie do mojego męża (taaak), ale przyznam, że czasem przyniesie on do domu coś interesującego. Na przykład 19-ty numer czasopisma We Demain.
Sloganem pisma jest haslo „une revue pour changer l’epoque”, czyli „magazyn ilustrowany aby zmienić epokę”. I powiem wam, że po lekturze tego numeru, aż mam ochotę wykupić tam abonament. Dlaczego ? Kiedy przestałam czytać popularne tygodniki „społeczno – polityczno – ekonomiczne” – odetchnęłam. Przestałam bać się kryzysu ekonomicznego, nadciągającej wojny i moich sąsiadów. Tematy tam poruszane grają bardzo często na emocji strachu. Strachu przed katastrofą, przed agresją, na zniesmaczeniu wobec działań polityków („wszyscy są skorumpowani”, prawda ?).
A ja mam ochotę czytać o tym, co dzieje sie dobrego. Na przykład o tym : Czytaj dalej Prasówka interaktywna – We Demain
Pisałam wówczas pamiętnik.
***
Najwyrazniej w marcu 2003 miałam już “papiery” (był to rok przed wejściem Polski do Unii, trzeba wówczas było mieć Carte de Séjour) bo mogłam – nareszcie – pracować legalnie.
“Witaj Maleństwo,
Jestem zmęczona, wróciłam z pracy. Ładuję towar na półki hipermarketu w Saint Quentin… Czytaj dalej Wtedy i dziś
Jakby tego wszystkiego mi było mało, to jeszcze nachodzą mnie głupie myśli. Za dwa tygodnie mam wizytę u lekarza. To TA wizyta, „przed końcem pierwszego trymestru”.
We Francji sprawa wygląda następująco. Kobiecie w ciąży przysługują specjalne prawa (w pracy, ubezpieczenie socjalne i medyczne) od momentu otrzymania „papierka”, że tak oto, kończy ona pierwszy trymestr ciąży. Czytaj dalej Drugi
Kakebo znów pojawiło się na moim biurku, i czas najwyższy. Przygotowania do wesela w 2017, w pewnym momencie przekroczyły moje zdolności kontroli, analizy i syntezy, i przestalam zapisywać szczegóły. Ograniczyłam sie do podstawowych pozycji, jak kredyt za mieszkanie, podatki czy ubezpieczenia, i po prostu resztę roku przeżyłam w trybie “YOLO”.
No, ale. Teraz sytuacja troszeczkę sie zmieniła.
Zbliża się teraz Nowy Rok i pewnie wiele osób robi plany na 2018. Być może jednym z celów do zrealizowania jest Legalna praca we Francji ?
Jeśli znacie kogoś, kto wybiera się pracować do Francji, dorobić sobie “u gospodarza”, jako rolnik, w rzeźni, jako drwal, jako przysłowiowy hydraulik, których we Francji naprawdę brakuje, na budowie, lub w innej robocie…
Może podsuńcie takiemu znajomemu (i jego rodzinie) ten tekst.
Pięć, sześć razy do roku zdarza mi się pomagać – przyznam zupełnie nieprofesjonalnie – zupełnie obcym Polakom, którzy znajdują się w sytuacjach naprawdę krytycznych. Ktoś ląduje w szpitalu, bez ubezpieczenia, bez grosza w kieszeni, kogoś wyrzucają z domu, chociaż przecież grzecznie płacił czynsz. Nie ukrywam, że najbardziej dramatyczne sytuacje to te, które opisałam kiedyś w bilecie : „alternatywna Historia Emigracyjna” – spotykam w „schroniskach” dla bezdomnych cienie dawnych ludzi.
Dobre zamiary – nie muszą ale mogą się skończyć prywatną katastrofa. Znam wielu Rodaków, którzy od lat pracują na czarno we Francji i szafa gra. Ale tragedie nie przydarzają się tylko „sąsiadowi”.
Oto scenariusz z którym spotykam się najczęściej. Czytaj dalej Legalna praca we Francji
I do tego w ciąży.
Dziś są moje urodziny.
Miałam sobie podarować dziarę, ale ponieważ odkryłam, że jestem w ciąży, dziara poczeka.
Kiedy poroniłam z końcem lata, coś sie we mnie skonczyło. Chyba oczekiwanie i nadzieje, ktorych się trzymałam tak kurczowo. Życie potoczyło sie dalej. Bomba atomowa spuszczona na moje patchworki przez moja pasierbicę. Dużo podróży służbowych. Cały trzymiesięczny cykl Kręgu Kobiet, tantry dla kobiet. Na pierwszym Kręgu użalałam sie nad soba – odchodzą ode mnie, lub zamierzają odejść, bliscy mi ludzie – córki, poczęte dziecko. Na drugim, cieszylam sie, z wróciłam do tego mojego Czerwonego Namiotu, z czterdziestoma kobietami na różnym etapie życia. Część już po menopauzie, część wlasnie miesiączkująca, część w innych Porach Roku miesięcznego cyklu. To wspaniałe uczucie, być pośród czterdziestu kobiet, z których każda może coś od siebie dać – ciepło, wyrozumiałość, doświadczenie, coś dla siebie przyjąć : radość życia, sile, współczucie. Trzeci weekend przespalam. Czułam sie, po raz kolejny w życiu – uprzywilejowana, i to jest wlasciwe slowo. Otrzymałam wówczas od tych kobiet tyle ciepłych atencji, ze powinno wystarczyć na całe 9 miesięcy.
Właściwie nie powinnam jeszcze w ogóle o tym mówić, jeśli te osławione 3 miesiące nie miną. (nie ma sensu jeszcze mi gratulować) . Czytaj dalej Czterdziestoletnia. Matka nastolatki. Weganka. I do tego…
Lubicie oglądać filmy dokumentalne ? Ja lubie. Nie tak, żeby codziennie – a chaque jour sa peine, jak mawiają Francuzi, ale od czasu do czasu, żeby ustawić sobie wartości w życiu, obejrze sobie taki dokument. Szczegolnie, ze w grudniu moja skrzynka na listy zasypana jest listami z prośbą o wsparcie dziesiątek stowarzyszeń i organizacji humanitarnych. A w co drugi sklepie stoja panie z Unicef-u i sprzedają kartki świąteczne. Kiedy można pomóc, warto zrobić to z głową, wybierając w zgodzie ze stanem świadomości.
Na początku listopada bylam na konferencji – biznes związany z satelitami – i przy obiedzie los posadził mnie obok szefa jednej z dużych organizacji humanitarnych. Wcześniej, naiwna ja, faktycznie nie zwróciłam uwagi na biznes, jaki może się kręcić na ludzkiej tragedii – na kataklizmach naturalnych, lub tych wywołanych ludzką działalnością, na wojnach. Rozmowa z tym panem naprawde otworzyła mi oczy. A w tym dokumencie znalazłam potwierdzenie, jak lukratywnym moze byc rynek humanitarny.
Dokument, do którego link podaję tutaj, uwaga, zniknie z sieci publicznej za 6 dni, a warto go zobaczyć.
Réfugiés, un marché sous influence
Czyli : uchodźcy, rynek kontrolowany
Czytaj dalej Uchodźcy, rynek kontrolowany – przemysł humanitarny
Jestem czekaniem. Na zmianę życia. A szykują się zmiany.
Rysuje sobie te zmiany na karteluszkach, pisze luźne zdania na luźnych kawałkach papieru, w telefonie, na kompie. Bo wiem, że aby spełniły sie marzenia, najpierw trzeba je wyartykułować, zobaczyć, nadać im kształtów w myśli, aby mogly sie urzeczywistnic.
Podzielę się z Wami dwoma odkryciami, które jeszcze mocniej tę chęć zmian podkreślają. Czytaj dalej Jestem czekaniem
Kiedyś na fb pisałam Wam o ciekawym podcaście, Note to Self.
Słucham go z dużym zainteresowaniem. Szczególnie trafiły do mnie odcinki o eksperymencie społecznym, który zaproponowała pani Manoush Zomorodi: Bored and Brillant, czyli Znudzona i Genialna. Tutaj jest lista niektórych odcinków, na stronie znajduje sie również promocja ksiazki, ktora powstala na podstawie tego eksperymentu.
Bored and Brilliant : http://www.wnyc.org/series/bored-and-brilliant
Takie czasy, że aby odkleić się od telefonu (z komputerem jest prościej) trzeba zaraz jakieś Challenge czynić, a pozniej mozna o tym posluchac: http://www.wnyc.org/story/bored-and-brilliant-stories/
Wzięłam tydzień wolnego od pracy.
Zaczyna się w poniedziałek.
Można by pomyśleć, że kiedy pracuje się w Home Office (czyli biuro ma się w domu) to tak jakby było się na wakacjach. W przerwie można powiesić pranie lub wyprowadzić psa. Łatwo wówczas zatrzeć granicę między pracą a prywatnością, a wówczas zaczynają się Gwiezdne Wojny, Przenikanie Światów i inne bzdury.
Czy nie szkoda mi brać cenne wolne dni po to by zostać w domu?
Lepiej zapobiegać, niż leczyć. Czytaj dalej Lepiej zapobiegać niż leczyć
Ja i moja córka żyjemy na różnych planetach.
Ja sama żyje na innej planecie, innej niż ta, na której żyłam będąc nastolatką. No i przyznaję, często mam wrażenie, że na innej niż współcześni mi czterdziestolatkowie. “Zbiegną sie czasem tory sieroce naszych dwóch planet”… u mnie zdarza sie to aktualnie co wieczór przed ekranem telewizora, na którym puszczamy sobie – wydzielamy sobie- po jednym odcinku serialu Once Upon a Time. Czytaj dalej Czy umiesz twerkować, mamo ?
Jak może wiecie (jeśli zaglądacie na Insta lub stronę FB) od tygodnia ja i moje odpadki kuchenne mamy miejsce w dzielnicowym, sąsiedzkim kompostowniku (wspomniałam o nim tu :
https://chatkababyjogi.pl/2016/04/24/kompost-w-wielkim-miescie/
Kompostownik sąsiedzki został stworzony przez stowarzyszenie, i przez półtora roku byłam zapisana na liście oczekujących na miejsce rodzin.
Brzmi prześmiesznie, teraz, kiedy to czytam po raz drugi, zupełnie jakbym pisała o liście na miejsca do żłobka. NO ale, się doczekałam i teraz raz w tygodniu, we wtorki, między 19h i 20h mam Randkę ze Śmieciami. Czytaj dalej Randka ze Śmieciami
Nie oglądaj telewizji, mówili, co przypomniało mi się wczoraj, a właściwie dziś w nocy, koło 2 nad ranem, kiedy kończyłam oglądać dokument „les enfants de Daesh”.
To było już po tym, kiedy zjadłyśmy z moja córką lekką kolacje (roszponka z sosem vinegrette, kasza jaglana, ciecierzyca, duszona marchewka), po ty jak przy ciepłym świetle lamp w moim salonie oglądaliśmy sobie we dwie Twilight. Oglądałyśmy ten film, w tym samym czasie szydełkowałam Willow Squares, córka odpowiadała na snapy, omawialiśmy urodę Roberta Pattinsona…
Taki słodki wieczór, wypełniony czułością i łagodnością. Rozwiesiłyśmy jeszcze pranie, przeczytałyśmy/obejrzałyśmy album Jirô Taniguchi, wyszłam z jej pokoju i z uśmiechem zgasiłam światło.
A później, wpadłam na ten dokument : “Les enfants de Daesh”.
Czytaj dalej Nie oglądaj telewizji, mówili
Nie wiem, czy w Waszym życiu jest dużo miejsca na stres. W moim zdecydowanie miejsca nie ma, niestety nie brakuje sytuacji, w których pewne zdarzenia prowokują we mnie negatywne emocje, jak gniew, frustrację czy poczucie bezsilności. Jeśli macie ochotę, to zapraszam do lektury dzisiejszego bileciku, w którym opowiem, jak radzę sobie ze stresem.
Czytam czasem, że kiedy ktoś czuje wzrastającą agresję lub rozczarowanie, idzie na przykład na siłownię, lub pobiegać, wychodzi z aparatem porobić zdjęcia, lub rzeźbi.
„Kotwice” działają w bardzo prosty sposób. Dana czynność przynosi mi określony poziom satysfakcji, poprawia humor. Wykonując ją, tworzę pozytywne wspomnienia i z czasem – podobno – wystarczyłoby, żebym pomyślała o samym procesie, aby w mózgu pojawiły się reakcje, które niwelują negatywne wrażenia.
Ponieważ żaden dzień nie jest ułożony tak samo (choć bardzo dążę do tego by było bardziej rutynowo a może nawet nudno!), i nie mogę wypracować sobie jednej jedynej „kotwicy”, po prostu ułożyłam sobie listę moich antystersantów. Oto one : Czytaj dalej Jak radzę sobie ze stresem
Jak zapewne wiecie, należę do wspaniałego Klubu, zrzeszającego Polki na Obczyźnie.
Jedna z dziewcząt, Mariola, wpadła ostatnio na pomysł zorganizowania akcji #TuITeraz :
Poprosiła, by klubowiczki z całego świata zrobiły zdjęcie o konkretnej godzinie. Zapraszam serdecznie na bloga Akcja Emigracja, zobaczyć, co robiłyśmy w piątek, o 14h05 czasu polskiego.
Miłej niedzieli !
“La Rentrée” czyli “Witaj Szkoło” to we Francji prawdziwy mały Nowy Roki. Coś się kończy – Lato (choć temperatury, 30 stopni Celsjusza, są wciąż letnie), urlop, zbyt krótka ciąża ale w końcu i to upierdliwe krwawienie. Coś zaczyna: nowy rozdział w naszym życiu, bez garde alternée, “bez” ale za to “z”…
Nawet jeśli to nie ja idę do szkoły, przez lata tresury, dokarmiania się reklamami i czytania artykułów o “powrocie do szkoły” zostaje mi w głowie odruch skompletowania wyprawki.
Ciężko umknąć potrzebie posiadania czegoś nowego.
Dlatego w tym roku poświęciłam ten dzień “wyprawce”, ale troszkę innej. Czytaj dalej Mały Nowy Rok
Mam dostęp do maleńkiej, oszklonej i przez większą część dnia zacienionej loggi. Na niej staram się urządzić mój Czarodziejski Ogródek. Dwiema roślinami, na których mi bardzo zależy są Magnolia i Róża. Pozostałe to osierocona przez zmarłą sąsiadkę pelargonia oraz zioła – pietruszka, melisa, bazylia, mięta, które jednak niechętnie tam rosną, i szybko stają się pożywką ślimaków i gąsienic.
Nie było mnie długo w domu, prawie dwa miesiące, i osoby które miały podlewać mi rośliny nie do końca miały na to czas. Do tego doszły temperatury, sięgające 40 stopni. I inwazja ślimaków (skąd na drugim piętrze ślimaki, ja się pytam?). I ciem. Wpadłam do domu i się popłakałam. A było to w przeddzień wyjazdu w podroż poślubną. Oto co zobaczyłam:
Magnolia : liście były przesuszone, osnute cieniutką pajęczynką, zjedzone przez ślimaki, przez zielone gąsienice ciem, z pozostałościami kokonów i łążcymi po całej roślinie białymi insektami.
Róża :pod różą wyrosły jakieś żółte grzybki . Róża jest pnąca i zamiast piąć się po siatce, zaczęła się piąć po szybie. Listki: cześć spalona, cześć owinięta przez pająki, mszyc na szczęście nie widziałam.
Na grupie Poszukiwaczy Roślin zamieściłam apel o pomoc z pytaniem : czy te dwie rośliny da się uratować? Czy mam zastosować mocne cięcia, zmienić ziemie w donicach i skrzyniach?
Ktoś (słusznie) poradził, bym zwróciła się z tym pytaniem na grupę „Kwiaty doniczkowe”, bo Poszukiwacze Roślin to grupa poszukiwaczy roślin. Oto jaką tam otrzymałam radę: Czytaj dalej Na ratunek Magnolii
Kiedy zamknę oczy i wyszepczę „podróż poślubna”moje pierwsze myśli biegna ku wyspom. Seszele. Bora-Bora. Hawaje. Widzę wówczas młode, szaleńczo zakochane pary, które w związek małżeński dopiero wchodzą. Widzę spacery o zachodzie słońca, romantyczne kolacje, radosne kąpiele. No i dużo miłości.
W naszą podróż poślubną wybraliśmy się do Drôme – jest to region Francji położony na południe od Lyonu i na północ od Awinionu, na wschód od Rodanu, naprzeciwko Ardeche. Półtorej godziny drogi od domu.
Tantra jest jedną ze scieżek rozwoju osobistego (nadmienię, bo polska Ciocia Wikipedia wypisuje takie bzdury, że czytać się tego nie da), łączy ciało, kobiecość i męskość z duchowością. I dlatego postanowiliśmy kilka miesięcy temu, że nasza podróż poślubna będzie właśnie tantryczna, bo podróżować będziemy nie tylko po francuskiej prowincji, ale przede wszystkim w głąb siebie i razem. Czytaj dalej Tanrtyczna podróż poślubna
Przez wiele lat 15 sierpnia był dla mnie zwyczajnie dniem wolnym od pracy lub środkiem wakacji. W tym roku mogło być podobnie, ale było inaczej.
Od kilku miesięcy wkręciłam się w robienie mydeł. To prawdziwe uzależnienie. Po lekturze wielu blogów, kilku książek a przede wszystkim forum Piana Mydlana (dziękuję, że to miejsce w sieci istnieje i że panuje tu taka wspaniała atmosfera!) na razie postanowiłam ograniczyć skład moich mydeł. Przeszłam fazę zachłyśnięcia się sklepem „aroma-zone”, kiedy zrozumiałam, że wcale nie potrzebuje tych wszystkich fikuśnych akcesoriów, składników, żeby zrobić naprawdę dobre i fajne mydło. Moje mydła wracają więc w rejony minimalistyczne, składają się z najwyżej trzech tłuszczy: oliwy z oliwek (najczęściej), oleju kokosowego (szukam wciąż, czym by go zastąpić) oraz eksperymentalnie z oleju ryżowego (jest naprawdę świetny, mydełka są piękne, ale potraktowałam go raczej eksperymentalnie).
Na Pianie Mydlanej ktoś (Ag :)) podpowiedział, że oleje można wzbogacić ziołami i polecił inną grupę: Poszukiwacze Roślin. Znów, jakby otworzyła się przede mną sekretna furtka, znów uderzyła mnie potęga mojej ignorancji. Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że potrafiłam rozróżnić i nazwać: pokrzywę, miętę, bazylię i melisę, krwawnik, mak, chaber i ledwo-ledwo dziurawiec. W lipcu byłam w Polsce i z prawdziwą przyjemnością poszłam sobie z moją Mamą na pole, nazrywać kilka znanych mi chwastów: krwawnik, chabry… Na łące poczułam się jak w sklepie z zabawkami: a co to może być, ten kwiatek ? Czytaj dalej Zielone Święto
Lato, lato, lato
Czas remontów ulic i domów,
Czas posprzątać w Chatce (bo wy tu macie niezły burdel, w tym swoim Archeo). Do zobaczenia za kilka dni !
Pozwólcie mi się zabrać na wycieczkę po Regionalnym Parku Naturalnym „Massif des Bauges” , jeden ze 127 geoparków na świecie, które otrzymały label UNSECO.
W moim odczuciu takie geoparki stają się powoli czyms w rodzaju skansenow. Kiedy wchodzisz na to konkretne terytorium, czas się rozmywa, wiesz, że jest XXI wiek, w chatce na górskiej polanie jest elektryczności (i być może internet), ale pasących się krów pilnują psy i równie dobrze mógłby być to rok 1950…
Geoparki mają także za zadanie dokumentować również wpływ zmian klimatu na cały ekosystem i na pewno ciekawie będzie kiedyś przeczytać opracowane badania.
Jeśli będziecie w rejonie jeziora Annecy i macie możliwość wygospodarować w planie zajęć jednego dnia, to gorąco Was zachęcam do takiej jednodniowej wycieczki. Warto !
Massif des Bauges jest dość rozlegly i można go zwiedzac na wiele sposobow, oto moje doświadczenie: Czytaj dalej Niedzielni turyści – Massif des Bauges
Słoneczne lato na wsi jest piękną porą na obcowanie z Naturą.
Dwa tygodnie temu biegałam po ogrodzie i po polu u mojej siostry, zbierałam kwiaty, chwasty i ziółka, namaczałam je w oliwie a teraz powoli przychodzi czas na ich wykorzystanie (wrzesień już zapowiada się bardzo pracowitym miesiącem i z pewnością nie będę miała czasu na mydlany relaks…).
Wczoraj zabawiłam się z kolejnym mydłem. Czytaj dalej Mydło – nawłoć, słonecznik i geranium
Mam to szczęście, że przebywam w domu moich Teściów, w Alpach, gdzie pracuję spokojnie i w chłodzie, i w tak zwanej “przerwie na kawę” (której aktualnie nie piję, bo robię sobie dni z dietą warzywno-owocową dr. Dąbrowskiej) idę do ogrodu.
Tu narwę chwasta, tu zbiorę ziółko.
Część zasuszę (jak Królową Prerii, czyli Reine des Prés, akka wiązówka błotna alias Filipendula Ulmaria) i kiedy skonczy mi sie post, zrobię vege-ciasto z tym kwieciem.
Część spryskam wódką (bo zostało tego z wesela…) i zaleję oliwą z oliwek, jako macerat na mydło. To początek jakiegoś uzależnienia chyba.
W niedzielę zaś popełniłam znów mydełko z moich ulubionych tłuszczy (oliwy z oliwek i oleju kokosowego). Czytaj dalej Mydło lawendowe
Pensées en farandole
pour Agnieszka & Benoit
Remue ménage
Remue méninges
Les pendules galopent
Les idées s’envolent
Les coutumes s’émancipent
Les habitudes se bouleversent
Les enfants s’épanouissent
Le chien s’ébouriffe
La nature est complice
Vive la vie
le bonheur est bien là
***
Taki piękny wiersz napisała dla nas i przeczytała nam, przed zgromadzonymi gośćmi Czytaj dalej Lekcja francuskiej poezji
Scenariusz ceremonii odnowienia ślubów
Agnieszki i Benoit
15. lipca 2017
Miejsce: Ogród
Godzina: 17.00
Muzyka: Destinée – Guy Marchand*
Długie miesiące przygotowań i nadszedł w końcu ten weekend. Amuse-guele to po francusku przekąska, którą podaje się na początku przyjęcia, by zaostrzyć apetyt gości.
Poopowiadam o tym weekendzie, kąsek po kąsku.
Ilu gości, tyle wrażeń.
Oto co się wydarzyło z mojej perspektywy. Czytaj dalej Amuse-gueule
Gdy piszę te słowa, chyba wszystko jest gotowe. W każdym razie gotowsze nie będzie.
Zatrzymaliśmy się w uroczych pokojach nad jeziorem w Sulęczynie.
Podarowałam sobie “beauty day” w postaci trzygodzinnej wizyty u kosmetyczki w centrum miasteczka. Pani bardzo miło życzyła mi słońca na sobotę.
Teraz spędzamy dzień między pokojem a jeziorem, gdzieś pomiędzy pasą się krowy.
Jest tak cudownie leniwie. Zbieram siły po podróży, żeby w pełni korzystać z nadchodzących 48 godzin, z obecności naszych Rodzin, Przyjaciół, Znajomych, którzy będą mogli do nas dołączyć już jutro.
Dziś czas płynie tak leniwie, każde pięć minut ciągnie się jak guma Donald. Ach, żeby tak było też jutro. Czytaj dalej Przygotowania do wesela
Wpadłam wczoraj, spóźniona, do krawcowej na ostatnią przymiarkę. Prawie się popłakałam.
Moja suknia ślubna. Ach, to prawdziwe dzieło sztuki. W moich oczach, ma się rozumieć, bo piękno jest w oczach patrzącego.
A w moich oczach odbija się cała seria detali, związanych z procesem twórczym tego, hm, przedmiotu?
Wpadłam zatem wczoraj do butiku mojej Pani Krawcowej , Ambroisine, i zastałam ją siedzącą z igłą. Haftowała bluszczyki. Ręcznie. Czytaj dalej Suknia ślubna
Jaka panna młoda, ehkm, ehkm, takie imprezy wokoło.
W tym roku skończę 40 lat i przymiotnik „ młoda” może być różnie interpretowany. Jakoś niespecjalnie widzę się w sztucznym welonie, w koszulce z nadrukiem „przyszła mężatka” , z uwieszonym u szyi gigantycznym plastikowym lizakiem i z zadaniem na przykład – skakać na bungee.
Kiedy widzę takie grupki (młodych) kobiet na ulicach miast, jakoś widzę również dużo niepotrzebnych śmieci, i w ogóle, zaczynam zastanawiać się, co stanie się gadżetami, kiedy już przestaną służyć imprezie, nawet jeśli ktoś chciałby je z sentymentu zatrzymać. Rozumiecie, w pewnych względach nie postrzegam świata w ten sam sposób, co reszta moich znajomych, więc po co generować komuś stresy związane z moją rozrywką ?
No i jeszcze fakt, że wiele z kobiet, z którymi chciałam spędzić miło czas zwany wieczorem panieńskim mieszka daleko, jest porozsiewana po świecie… Różne są tego przyczyny – niemniej faktem jest, że mój wieczór panieński postanowiłam spędzić w formie weekendu tematyce związanej z jogą. Czytaj dalej Wieczór panieński. Weekend z jogą
Pracujesz legalnie we Francji ? Chcesz pracować legalnie we Francji ? Porozmawiajmy dziś o francuskich „bulletin de paie”, nazywanych również „fiche de paie” czyli o kartach płac.
Warto znać swoje prawa – i obowiązki – by mądrze się nimi posługiwać – i nie szkodzić sobie w przypadku na przykład konfliktu z pracodawca. Zachęcam gorąco każdego pracownika (i pracodawcę, szczególnie kiedy tworzycie małe firmy i zatrudniacie pracowników, bo jako przedsiębiorcy sami podlegacie przecież zupełnie innym prawom, prawda? :)) do przestudiowania tych praw i obowiązków. Nawet jeśli są obowiązkowe i „nic się z tym nie da zrobić – warto mieć świadomość, co się dzieje z pieniędzmi których nie widzimy bezpośrednio w naszym portfelu, a które czasem się tam dostają z zupełnie innej strony.
Ale nie tylko. Porozmawiajmy również o tabelach płac minimalnych (grille de salaire), układach zbiorowych (convention collective) oraz o kosztach pracy i składkach.
Po lekturze tego (upierdliwego) bileciku łatwiej będzie zrozumieć, dlaczego na przykład poprawne układy z pracodawcą zaczynają się psuć na przykład w wyniku przedłużonych zwolnień. We Francji (podobnie jak w wielu innych krajach, które mają rozwinięty system świadczeń socjalnych), jeśli pracownika nie ma fizycznie w pracy, pracodawca i tak jest obowiązany płacić za niego sporą część składek socjalnych.
A pisze o tym, ponieważ szykują się nam we Francji poważniejsze reformy, niż na przykład te o przedłużeniu wieku emerytalnego. Po raz pierwszy w ciągu ostatnich lat czuje, ze te reformy wejdą w życie. Moze nie jutro, ale w ciagu 3-4 lat na pewno. Za kilka lat wrócę sobie do tego posta i westchnę – ach, to było wówczas tak ? Czytaj dalej Bulletin de paie czyli francuska karta płac
Za miesiąc nasze wesele. “Wegańskie” wesele.
Jedną z największych kontrowersji związanych z jego przygotowaniem, była moja decyzja ułożenia menu jarskiego. Już nie będę sie rozpisywać o mojej reakcji na wspomnienie naszej kolacji po ślubie cywilnym, gdzie by zadowolić Gości, wraz z Teściami wybraliśmy w menu foie gras, wołowinę i kurczaki. Dzień był długi, pełen emocji, wszyscy bylismy zmeczeni i smaku mojej wegańskiej opcji też już nie pamiętam. Za to przyrzekłam sobie, że zadbam, by na przyszłość postępować przede wszystkim w zgodzie z własnym sumieniem i poglądami, bo to fois gras ktorego przeciez nie jadłam, stoi mi do dzisiaj mentalnie w przełyku. Bo to w sumie też mój ślub był. Ale i mojego (nie-wegańskiego) Męża.
Możemy śmiało powiedzieć, że na początku XIX wieku, rodzący się przemysł swoje powodzenie zawdzięczał… używaniu miejskich pozostałości.
Nie mówimy jeszcze o gospodarce cyrkularnej ale systematycznie odnajdujemy w przemyśle zastosowanie różnego rodzaju ekskrementów. W istocie, produkty „uboczne” miejskiego życia były głównie organiczne. Ale nie tylko
Możemy mówić o dwóch odrębnych kategoriach pozostałości wytwarzanych przez miasto: z jednej strony szmaty i kości a z drugiej błoto i ścieki z rynsztoka. Czytaj dalej Miejskie odpady – źródło sukcesu rodzącego sie przemysłu
Z mojego punktu widzenia, efekt “Brexit” I “Trump” zaowocował we Francji jedną bardzo ciekawą sytuacją, którą należy interpretować pozytywnie. Przeciętni obywatele nareszcie zaczęli się nieco więcej interesować polityka.
Ja też się zainteresowałam więcej, nawet jeśli nie mam prawa głosu, to chyba dobrze wiedzieć, na kogo można byłoby zagłosować, gdyby miało sie prawo.
Zanim jednak przejdę do króciutkiej analizy listy elektoralnej w mojej dzielnicy, pozwólcie mi wyjaśnić dlaczego w ogóle organizuje się we Francji wybory parlamentarne zaraz po wyborach prezydenckich. Francuski Prezydent mianuje Premiera (i w rzeczywistości rząd), ale aby rządzić, rząd musi mieć poparcie Parlamentu, dlatego Prezydent może, (nie musi) rozwiązać poprzedni skład.
11 i 17 czerwca 7882 kandydatów będzie walczyć o 577 miejsc we francuskim Parlamencie.
Nie wiem, czy wasze skrzynki na listy są zalewane rożnego rodzaju petycjami. Moje są, ale to jedyna forma spamu, którą czytam. Mało tego, często nawet podpisuje elektronicznie różne petycje. W moim odczuciu najwięcej korzyści przynoszą akcje stowarzyszeń, które łączą petycje z wysyłaniem e-maili do „zainteresowanych” firm. Już tłumaczę się z cudzysłowu, ba, nawet podam przykład. Czytaj dalej Ale jaja, ludzie listy piszą a świat się zmienia !
Nie jesteśmy parą idealną, oj nie.
A im bliżej do wesela, tym częściej się kłócimy. Ale to tak bardzo, tak często i tak nieprzyjemnie, że zaczęliśmy nawet rozmawiać o tym „po co to wszystko ?” .
Wolałabym doprawdy napisać, Kochany Pamiętniczku, że jest miodowo, ale nie jest, więc piszę jak jest.
W kłótniach jest coś konstruktywnego. Prawdopodobnie psycholog miałby inne zdanie, ale wydaje mi się, że lepiej jest „wymienić zdania” niż milczeć i strzelać fochy. Naprawdę, nie cierpię fochów.
Wole wyrzucić z siebie te wszystkie kamienie, które mnie przygniatają i czekam na reakcje, na pomoc i wspólny pomysł na pozbieranie tego bałaganu. Oczywiście, i zdaje sobie z tego sprawę, czasem, coraz częściej, poleci jakiś menhir, co może ogłuszyć na kilka dni.
Mój luby woli za to uniknąć konfliktu, rzucić się w wir pracy lub na kolejny serial na Netflixie. Co mnie z kolei doprowadza to do pasji, bo On myśli, ze skoro ja się już uspokoiłam, to sprawa jest załatwiona. A nie jest, bo to tylko jest zamiatanie pod dywan.
„Seksik na zgodę” jest czymś, czego nie cierpię bardziej niż focha, życie płynie, wyjazdy do pracy się zdarzają, w efekcie czego frustracja rośnie… Taki może schematyczny obrazek tu rysuje, ale tak to dzisiaj widzę.
Gigondas jest to miasteczko w południowej Francji, które dało swoją nazwę jednej z apelacji AOC, wyodrębnionej z Côte du Rhône. Dziś liczy sobie trochę ponad 500 mieszkańców.
Być może słyszeliście o francuskim polityku i uczonym z XIX wieku, Eugeniuszu Raspail, który był archeologiem, paleontologiem i geologiem. Odziedziczył po ojcu domenę de Colombiers i postanowił podejść racjonalnie do uprawy winorośli. To on sprawił, że wino Gigondas płynęło hektolitrami do Lyonu i tu zyskiwało rozgłos. Nie wiem, czy archeologiem był z zamiłowania czy z oportunizmu, może po prostu spotkał w życiu dużo sprzyjających okazji i potrafił je wykorzystać. Odkrył na przykład w okolicznych górach skamieniałe 3-metrowe jaszczurki, opisał je i nadal im nazwę. Podczas prac w winnicy Eugene odkrył głowę Bacchusa z czasu rzymskich. Kiedy indziej kupił wygrzebaną u sąsiadów rzeźbę, którą odsprzedał londyńskiemu British Museum, a pozyskane środki pozwoliły mu przekształcić “domenę” w “chateau” (chateau Raspail)
Dziś, w świąteczny czwartkowy wieczór miasteczko było słoneczne, senne i puste. Czytaj dalej Gigondas
Czuję się źle i jestem zła na samą siebie, No bo przecież nie powinnam. W rodzinie wszyscy -z tego co wiem – zdrowi. No dobra, nie biegam, bo biodra, ale tak w ogóle…
Szykuję weselisko, a z tym prócz stresiku jest też dużo ekscytacji. Planuję wakacje. Poszłam do banku i okazało się, że drobne inwestycje które poczyniłam były trafione. Bądźmy szczerzy kokosów nie przynoszą, bo zainwestowane sumy były zbyt drobne, za to prawie 10% zysk w dzisiejszej sytuacji ekonomicznej to całkiem niezły wynik. Moge działać dalej.
Mąż poszedł do sklepu, sam z siebie wziął słoiki i uszyte przeze mnie torebeczki, zrobił zakupy bezśmieciowe i wegetariańską kolację. Czytaj dalej Smuteczek
Poniższy bilecik powstał, by przybliżyć Wam, moi drodzy Czytelnicy, treść książki pana Baptiste Monsaingeon, Homo Detritus. Nie ośmielę się tego nazwać przekładem. Zachęcam tych z Was, czytających po francusku, do lektury oryginału i czekam z nadzieją na polski przekład.
Śmieć, na przestrzeni wieków, nigdy nie miał stałej definicji. Ta sama porcja materii raz zwana była odpadem, raz surowcem. Opowiedzieć historię śmiecia sprowadza się przede wszystkim do opisania tego, w jaki sposób grupy ludzkie zorganizowały swój stosunek do tego co zostaje, czyli pozostałości ich działań, czy to produkcyjnych, czy czysto biologicznych.
Śmieć jako rezultat porzucenia to wynalazek stosunkowo współczesny, pojawił się w krajach uprzemysłowionej Północy i wpisuje się dziś w model rozwoju ekonomicznego i kultury przemysłowej, które stały się globalne.
Homo Detritus, Baptiste Monsaingeon. Editions de Seuil, maj, 2017.
Czytam właśnie, wróć, delektuję się świetną książką która opowiada o… śmieciach. O śmieciach, o naszym stosunku do odpadów, do wyrzucania, do tego czego już nie potrzebujemy.
W 2009 roku, Baptiste Monsaingeon wsiadł na żaglowiec, by zakosztować przygody, przygotowując materiał do swojego doktoratu o „nowym kontynencie” śmieci, który znajduje się gdzieś na Pacyfiku. Ale to co zobaczył po drodze przekroczyło wszelkie granice. Widział boat-boys wyrzucających na plaże zawartości koszy na śmieci. Turyści z jachtu mogli spokojnie mieć czyste sumienie – oni przecież śmieci wrzucili do kosza…
Widział góry śmieci, które tworzą wysypisko pod gołym niebem w M’Beubeuss, w Dakarze
https://www.youtube.com/watch?v=0arIENn-3Uo
Widzial Morza Saragossowe. Mnie uczono w szkole, ze rozmnażają się tam węgorze. Moja córka, być może będzie się uczyć, że znajduje się tam, nie, nie kontynent plastiku, ale raczej morze plastiku.
Gdy żaglowiec zawijał do portu, załoga rozmawiała o swoich obserwacjach z różnymi przedstawicielami lokalnych samorządów. Wszyscy mieli te sama piosenkę na ustach. Trzeba unowocześnić zarządzanie naszymi odpadami. Należy zmniejszyć ilość wytwarzanych śmieci, wykorzystać coś ponownie, przetworzyć. Wprowadzic w zycie słynne 3R. Czytaj dalej Homo Detritus – pasjonująca książka o śmieciach
Czasem lubię podróże bez ruszania sie z kanapy a Netflix pozwolił mi właśnie przenieść się na Wyspę Księcia Edwarda, do Avonlea, na Zielone Wzgórza.
Znalazłam sie tam razem z Ania (Amybeth McNulty Maryla (Geraldine James) , i Mateuszem (R.H. Thomson) oraz innymi postaciami z książki Lucy Maud Montgomery.
Nie ukrywam – nie znałam żadnego z aktorów. Ale juz po 30 minutach poczułam sie jak w domu.
W tych pierwszych 7 odcinkach podobało mi się… wszystko!
Zaczynając od przepięknej czołówki – te kilkadziesiąt sekund przykuło moją uwagę do tego stopnia, że nie widziałam żadnego nazwiska 🙂
https://www.hypnoseries.tv/liste-series.2.18/anne-1906.html
Czytaj dalej Anne with an “e” – udana adaptacja Ani z Zielonego Wzgórza
Kochany pamiętniczku,
Nazwałam sie, samochwalczo Baba Joga. Kolejna chwila prawdy. Po raz pierwszy, odkąd zaczęłam praktykować, czyli od lat 3 z hakiem (“a ten hak to ile? Drugie tyle!”), zatem po raz pierwszy w moim życiu, moja aktualna pani profesor zaproponowała, abym spróbowała kurs jogi dla, uwaga : średnio-zaawansowanych.
Po wczorajszym seansie już wiem, że nic nie wiem. Czułam się jak szczyl (w sensie – podekscytowana wyróżnieniem). Trzęsłam się z wyczerpania a ponoć była to lekka rozgrzewka na “po przerwie wakacyjno-wiosennej”. Ciekawe jak wyglądają zajęcia, gdy wszyscy są w szczytowej formie ? A poważniej – ta moja pani profesor to jest cudowna Kobieta, potrafi zmotywować. Mam w ogóle szczęście do fajnych Kobiet wokół mnie.
Obudziłam się dziś z zakwasami, w takich miejscach, jakbym przebiegła półmaraton a później przez 2 godziny robiła martwy ciąg. Czytaj dalej Baba Joga
W tym miesiącu w ramach akcji #eksperymentujesz? mówimy o diecie.
Prawde mowiac nie było mnie w domu z miesiąc. Najpierw konferencja w Londynie, później w Hamburgu, później krótki lecz intensywny pobyt w Polsce, później Las Vegas. A kiedy byłam, odsypiałam, pracowałam, nie wychodziłam prawie z mojej chatki, słowem – jak nigdy.
Zakupami – wszelkimi, na szczęście – zajął sie Mąż. Ma to niewątpliwie swoje dobre strony ! Na przykład doszła do niego wartość pewnych artykułów w pewnych sklepach (kochanie, kup awokado! Cos ty, we Franprix sztuka jest za 2 ,5 euro! no wiem, dlatego ja po awokado chadzam na ryneczek…). Dodam, że dbał również by dzieci miały na śniadanie co jesc, gotował, powiedzmy wegetariańsko i jakoś tak to wszystko ogarniał.
Z prowadzeniem domu jest jak z prowadzeniem samochodu – nie denerwuje sie kierowcy, a ostatecznie to on jest odpowiedzialny za dobicie do celu. Czytaj dalej Szafka na diecie – #esperymentujesz ?
Część z Was pyta mnie czasem, co sądzę o francuskich „presidentielles”, pozwólcie mi zatem się wyrazić, ba, nawet podzielić moim zdaniem.
Przypominam, że mój blog jest blogiem osobistym i wyrażam się tutaj, tak jak chce.
W 2017 roku, w wyborach prezydenckich we Francji ja wciąż nie wybiorę nikogo, bo jestem, wciąż, obywatelka Polski, bez prawa głosu we Francji, chociaż finansowo wspierałam Zielonych, przynajmniej dopóki Yannick Jadot nie oddał swoich głosów na PS (partia socjalistyczna, niby), i tego tam Hamon, Benoit ze swego imienia, który w pierwszej turze zebrał zawrotny wynik 6% poparcia społeczeństwa. Z czego chyba 3% elektoratu to naprawdę byli Zieloni.
Swoja droga, jeszcze 2 miesiące temu rozmawialiśmy ze znajomymi o ideologii (Zieloni, Ekonomia, Rynek Pracy…), wyśmiewano mnie, za wiarę w to, że żaden przyrost ekonomiczny nie uratuje Środowiska, i że Natura i Środowisko powinny być nasza najwyższą preokupacją, ponad tradycyjną prawicą, lewicą czy obrazkiem na paszporcie. Dziś nikt już się ze mnie nie śmieje, śmieje się ja – tak byliście pewni, że wiecie czym jest Polityka, że wybieracie między Postępem, Tradycją i Bóg jeszcze wie czym, to teraz macie, wybór: odrąbać sobie rękę czy wyłupić oko. Czytaj dalej Wybory prezydenckie we Francji, AD 2017, by BabaJoga
Pozbieram się po tym szalonym tygodniu i napiszę o rozrywkach Las Vegas – bo tym razem doświadczyłam tego miasta w sposób “filmowy” – kolacja w uroczej restauracji, spektakl Cirque de Soleil, kluby nocne z prawdziwego zdarzenia…
Venetian, ten hotel-casino zrobil na mnie naprawdę niesamowite wrażenie. Liczy sobie ponad 4000 pokoi hotelowych, a jego luksusowa “dobudówka”, Palazzo, ponad 3000 ! Oczywiście, dysponujac 7000 pokoi hotelowych (jeden z najwiekszych hoteli na świecie !) posiada własne centrum konferencyjne. Największe wrażenierobią oczywiście weneckie kanały i gondolierzy śpiewajacy turystom prawdziwe arie!
To oczywiście W hotelu, pod dachem…
Mieści się tam aż 16 restauracji, my wybraliśmy Mercato Della Pescheria. Na San Pellegrino skończyło się porównanie z Europa i włoska kuchnia, ale przecież nie dla smaku tu przyszliśmy, ale by posiedzieć na Placu św.Marka w środku amerykańskiej pustyni.
Byliśmy na niesamowitym show (bo przedstawieniem się tego nie da nazwać) Cyrku Słońca, czyli Cirque du Soleil, pod tytulem “ô”.
Tytuł puszcza “ôczko” francuskiemu słowu “eau”, “woda”. Cyrk ten, w którym nie występują zwierzęta, ma rownolegle kilka przedstawien rozsianych po całym świecie. Jednak “ô” można zobaczyć tylko w Las Vegas, w hotelu Bellagio, a to dlatego, ze wybudowano, na potrzeby spektaklu specjalny basen, do którego z wysokości prawie 20 metrów skacza – czasem – mistrzowie olimpijscy ! Spektakl składa sie z 11 mini-przedstwawień i powiem Wam (brzydko), że kiedy otworzyła mi się, zupełnie niechcąco, buzia, gdy “podniosła się kurtyna”
tak nie zamknęła mi się do ostatniego aktu. W tak zwanym międzyczasie wyrwało mi się z piersi nie raz i nie dwa “ACH!”.
Większość targów organizuje, rownolegle do dziennych spotkań na hali wystawy, imprezy wieczorne. Mieliśmy szczęście załapać się do Marquee w hotelu the Cosmopolitan. Wiecie, ostatnie miesiące ryczącej trzydziestki, nie chadzam regularnie po klubach nocnych, dlatego stanie w długaśnej kolejce, bycie sprawdzona przez pięciu ochroniarzy, ostemplowana dwukrotnie przed wejściem do sali nie zdarza mi sie na codzień. No ale kiedy już znalazłam się w środku, trudno było mnie wyprowadzić:)
No i moje wrażenia z targów. Na NAB, czyli National Association of Broadcasters przyjechało około 140 tysięcy ludzi. Było to pierwsze w moim życiu tak ogromne show.
Pomijając fakt, że ten rynek jest dla mnie wciąż nowy – weź człowieku znajdź potencjalnego klienta w takim tłumie!
Na codzień nie po drodze mi z telewizją, nie oglądam, nie znam celebrytów i VIP-ów, i powiedzmy szczerze, wszystkich ludzi traktuję z taką samą sympatią.
Po takim wprowadzeniu, przejdę do sedna. Bliskość LA sprawiła, że najczęściej słyszanym przeze mnie zdaniem było : “Google me, you will know who you talked to…”
I to jest chyba najciekawsze podsumowanie mijającego tygodnia. Poznałam masę bardzo ciekawych lub po prostu miłych ludzi, nasłuchałam się komplementów, wracam z to-do-listą pracy na wiele tygodni…
Bawiłam się świetnie… ale cieszę się, że wracam do domu, do męża, psa, bałaganu w mieszkaniu, fochów moich nastolatek, szykowania naszego polskiego wesela…
No i do Was, bo też troszkę się stęskniłam 🙂
Szczęście to między innym spędzanie Świąt z ludźmi, których kochasz, robiąc to co lubisz.
Lecimy do Polski. Czekamy na przesiadkę.
Czytam książkę, zbiór poezji, moja głowa na sześciopaku mojego męża. Upajam się słowami, tymi pisanymi i tymi, którymi moje ukochane osoby komentują filmidło.
Koczujemy na środku hali B frankfurckiego lotniska, we trójkę.
Chwilo trwaj, jesteś taka piękna.
Wam też życzę Udanych Świąt.
Nie znam Was wszystkich, drodzy Czytelnicy. Niewątpliwie, Wy znacie mnie lepiej.
Być może domyślacie się, że spotykam wiele osób. Łatwo nawiązuję znajomości. Nawet kiedy nie siedzę w home office, tylko łażę po ulicach, wystarczy promień słońca, uśmiech, zatrzymanie się przed barką na rzece lub przed wystawą sklepu i już z kimś gadam. Częściej raczej ktoś ze mną zaczyna rozmawiać. I to jest jedna z moich skills, umiejętności, z których jestem dumna. Najczęściej interakcje z ludźmi sprawiają mi wiele przyjemności, ja ich (Was, innych ludzi) po prostu szczerze lubię. To się czuje, bo ludzie mówią mi, nawet nie za bardzo pytani, o rzeczach, których nie mówią innym. Te sformułowane myśli nie wychodzą poza nasze konwersacje. I tak tworzą się w mojej pamięci konstrukcje na kształt studni.
Przez lata pracy w męskim towarzystwie, nauczyłam się unikać cudzych rąk na moich plecach (bez uciekania sie do walenia po łapach), szeptów do uszka, i choć naprawdę, powtarzam się – szczerze lubię wszystkich tych ludzi z branży, lubię, czasem podziwiam i zazwyczaj czuje się dobrze i na swoim miejscu, nie zdarza mi się ulegać czyjemuś urokowi.
Założyłam sobie coś w rodzaju blokady. Intelektualnej, ma się rozumieć. Coś w rodzaju kodeksu wiedźmińskiego (wybaczcie, jak wiecie, aktualnie znaleźć mnie można głównie w Temerii tudzież Redanii, lub na jednej z 10 podbitych przez Wikingów wysp Północy albo wśród Lwowskich Matematyków).
Mój specjalnie dostosowany kodeks opiera się na zasadzie, wbitej mi do głowy przez kolegów jeszcze z łódzkiego uniwerku : „nie ruszam dupy ze swojej grupy”. Po pierwsze : tu się pracuje, tu się widzi tych samych ludzi raz na pół roku, ci Ludzie mają rodziny, podobnie jak i ja.
Drugim filarem mojego kodeksu jest zaufanie. Mój Mąż, to przede wszystkim mój Partner a nie ma partnerstwa bez zaufania. To, że wybywam na tydzień, to że wieczorami jadamy kolacje w małym gronie i chodzimy na tańce i wódkę (w wielkim świecie nazywa się to „na drinka”)… To że ludzie czują się ze mną wystarczająco swobodnie, by opowiadać mi o swoich osobistych sprawach nie znaczy, że „to” skończy się przypadkowym duetem w czyimś pokoju hotelowym. Szanuję nie tylko siebie, mojego Męża-Partnera ale i Was, drogie żony, których wprawdzie nie znam, ale potrafię doskonale wczuć się w Wasze role – mój Mąż też sporo się rozbija w delegacjach. Zbyt dużo naoglądałam się i wysłuchałam tragedii o przelotnych romansidłach, które doprowadziły do tragedii, zbyt dużo. I to wszystko, ładnie poukładane w mojej systematycznej głowie doskonale sprawdzało się przez lata.
Czytaj dalej Przepuszczone okazje – o walce z pokusą
Z ogromnym zainteresowaniem przeczytałam bilecik Pani Strzelec O czytaniu, a raczej : po co czytać ? gdzie wspomina ona o tym, że czytanie nie zawsze wychodzi nam na dobre (z czym się całkowicie zgadzam).
Ja dziś napiszę o tym,
Aby dobrze wykonywać moją pracę, nie ukrywam, warto wypracować sobie umiejętności analityczne, ach, te dziesiątki artykułów, kto z kim, co robi i w jaki sposób, oczywiście w sensie która firma z która firma, comm’n ) oraz syntetycznych – wyłapać z tego co najbardziej ciekawe, podać dalej, kolegom, tak by oni mogli posłużyć się tą ulotną wiedzą. Nie ukrywam, ze chociaż uwielbiam moja prace, czytanie tych wszystkich plotek ze świata przemysłu jest nużące. Oj, napisałam: plotki ? No bo dziennikarstwem tego się nazwać nie da. Przychodzi do Ciebie Pani i mówi : pracuję dla tego edytora. Mamy (X) wyświetleń, jesteśmy najważniejszą platformą na rynku. Sprzedaje reklamy. Pytamy : a czy można napisać coś sponsorowanego o naszych produktach ? A, nie, bo my jesteśmy „obiektywni” i „niezależni” . Do tej pory wszytko jest ok. Tylko tydzień później czytam wielki „njus” o maleńkiej, kiepsko sobie radzącej na rynku firmie w której pracuje bliski przyjaciel Pani dziennikarki. Ręce opadają. Przejść przez ten gąszcz słów, marzeń o glorii niż faktów, czytać między wierszami… to naprawdę wyczerpujące…
To takie pseudo dziennikarstwo. Liczy się ilość reakcji a nie ich jakość, zgodnie z zasada: “nie ważne co gadają, byleby gadali”. Morze złej literatury i od czasu do czasu wysepka ze skarbem – mądrym tekstem, refleksją…
Ale bez tej krytycznej lektury, jak sobie wyrobić jakikolwiek osąd ? Nie wiem, jak Wy radzicie sobie, kiedy znajdujecie sie w sytuacjach jak z Gry o Tron. Ja staram sie cofnąć o krok, ułożyć fakty na stole, zbadać źródło informacji i dopiero wowczas podjac decyzje, i przyznaje – bez tego przymusowego przejścia nawet i przez źle napisane teksty nie byloby to dla mnie możliwe.
Dziś, gdy żyję w tempie, kiedy upływające sekundy są najbardziej wartościową rzeczą/konceptem w moim mikrokosmosie, czytanie dla przyjemności staje się luksusem, wręcz celebracją.
Dopiero po przeczytaniu Narnji stało się dla mnie jasne: kiedy trzymam książkę, i szykuje się do lektury, to czuje się jak na mokradłach Między światami.Kiedy ją otwieram, to jakbym skakała do jednej z sadzawek.
Wracając z targów do domu, do Lyonu, zdarzył mi się wolny czwartkowy wieczór. Ceny biletów powrotnych w dniu zakończenia targów były bardzo wysokie, więc wynajełam hotel przy lotnisku, zarezerwowałam pierwszy lot poranny, o 6h00. Już o 18h00 wzięłam prysznic, wskoczyłam do łóżka, zrobiłam sobie masaż specjalnym olejkiem i otworzyłam książkę. Powoli emocje związane ze spotkaniem tych wszystkich starych i nowych znajomych, wysłuchaniem , zasymilowanym wszystkich informacji, zaczęły się uspokajać. Pojawili sie Wikingowie zasiedlający Islandię i Grenlandię, ich imigracyjne ochoty, by na nowej ziemi odtworzyć nowa Norwegię, popelniane bledy, zamęty historii.. Rano obudziłam sie może i zmęczona, ale z wypoczętym umysłem.
Taki prawie rytuał przejścia. Mogłam ten wieczór spędzić zupełnie inaczej, ktoś powiedziałby – ciekawiej. Ale dla mnie taki wieczór w łóżku z książką, kiedy mogę zamknąć oczy gdy tylko mi się zachce – to prawdziwa perełka.
Widzę moje córki – leżą sobie na kanapie, „nic nie robią”, połykają komiksy wątpliwej wartości i pierwsze romansidła. I pozwalam im się nacieszyć tym czasem, ta chwila, gdy czytanie jest tak naturalne, jak zjedzenie czekolady bez cienia wyrzutu. Ukradkiem im zazdroszcze – tego luksusu rozciągliwego czasu i możliwości “trwonienia” go na pierdoły.
Nie chce poświęcić ani minuty, ani zdania więcej na książkę, którą “warto, trzeba przeczytac”, jesli absolutnie ona do mnie nie przemawia. Za to robic sobie lektura dobrze.
Teraz wracam do lektury moich mejli, wiadomości, spamu…
A Was gorąco zapraszam do wizyty blogów moich koleżanek:
Uli – Pani Strzelec, Kasi z Ograniczam Się Julii z Nanowosmieci, Marty z Veganama, Moniki z Wielki Kufer, Kasi – Innooka
Być może powiecie – phi, co to za nowa moda, to “porzucanie Facebooka”. Spieszę z wyjaśnieniem.
Wyrzuciłam apkę Facebook z telefonu. Na początku było naprawdę ciężko, prawdziwe symptomy uzależnienia : poddenerwowanie, ręka sięgająca po telefon, a nawet myśl “nie mam co ze sobą zrobić !”.
Brakuje mi komunikacji z moimi wirtualnymi znajomymi…
Chociaż, z drugiej strony zostawiłam sobie apkę komunikatora, teoretycznie moi “fejsbukowi przyjaciele” mogą zawsze zagaić.
No i staram się zajrzeć na fb codziennie, kiedy siedzę przed komputerem, żeby uczestniczyć w życiu Klubu Polki na obczyźnie, zajrzeć zaprzyjaźnione strony. Wiedzieć co się dzieje u Was.
Kiedy już pozbyłam się “Social media uzależnienia”, powoli, dzień po dniu, zyskałam coraz więcej czasu.
Nie wiem, czy korzystam z niego mądrze, ale z pewnością – robię coś innego…
– Uszyłam kilka woreczków na bezsmieciowe zakupy, dla znajomych. W kwietniu bardzo chciałabym zorganizować “warsztat” z moimi Lepszymi Siostrami : zebrać i poprzecinać materiały, przynieść maszyny do szycia i jednego wieczoru uszyć takie woreczki na zakupy, które mogłybyśmy następnie umieścić w sklepie, i zaproponować klientom zamiast papierowo-foliowych. Przy okazji mogłybyśmy urządzić zbiórkę pieniędzy na cel związany właśnie z ochroną środowiska.
– Zrobiłam mydło (przyznał Wam, że takie własnoręcznie zrobione mydełko, 72% oliwy z oliwek, 28% oleju kokosowego jest tym, co moja skóra kocha najbardziej. A z dodatkiem zapachu bergamotki to już w ogóle ..).w planach na kwiecień mam mydło octowe, do prania.
– Niby na chwileczkę otworzyłam pierwszy tom sagi o Wiedźminie – i przepadałam… Kiedy nie czytałam książki – słuchałam audiobooka. Bardzo poważnie rozważałam nawet zakup gry, nie wiem co mnie powstrzymało 🙂 ach spędzić tak wieczór grając w Witchera … na razie to jednak pozostawię w sferze marzeń…
– Wciąż pracuję nad sklepem internetowym (już niedługo przedstawię Wam logo), piszę historyjki, szukam też partnerów, producentów i produktów, które będą odpowiadały filozofii mojego sklepu.
– Udało mi się być na dwóch happeningach organizowanych przez L214. Zdziwiona jestem, jak wielu ludzi z życzliwością podchodzi do nas na ulicy i mówi, że to co robi L214 jest dobre. I jak wiele osób mówi, że ciężko jest zrobić ten “pierwszy krok” w stronę weganizmu. (Moim zdaniem pierwszy krok jest właśnie najłatwiejszy, o wiele trudniej jest utrzymać rytm:-))
– No i bardzo dużo czasu poświęcam mojej pracy “etatowej” . Wchodzę właśnie na nowy rynek, moja niewiedza jest na razie bezmierna, czasem bywa mi wstyd, ale… ja szybko się uczę, wierzę w siebie, i co ważne – moi koledzy wierzą we mnie, więc na pewno się uda.
(Z prawdziwą przyjemnością spotkałam na targach w Londynie Polaków – panowie mają doświadczenie, kompetencje, wiedzę, świetne produkty, rozwijają firmy w Polsce. Zrobiło mi się bardzo miło).
Kwiecień tego roku zapowiada się pracowity. Targi w Hamburgu i Las Vegas, 4 krótkie dni w Polsce, by przygotować nasze lipcowe wesele, praca nad sklepem…
***
Bezsprzecznie. Mniej mnie w sieci.
Na początku miałam nawet wrażenie, że jeśli nie zaznaczę w jakiś sposób, wszystkiego co zrobiłam/robię, to utonie to gdzieś, w otchłaniach niepamięci.
Teraz, po miesiącu, wydaje mi się, że to co robię przypomina bardziej procesy, niż jednorazowe akcje. A podsumowania procesów są dla mnie – dziś – ciekawsze….
(Ok, przyznam, że pamiętnikiem obrazkowym staje się powoli insta 🙂 z deszczu pod rynnę 😉
***
Idzie wiosna. Kwiatki kwitną, drzewa się zielenią, sezon polowania na miejsca parkingowe gdzie indziej niż pod platanami uważam za otwarty. Czuję odrobinę zmęczenia ale tez i wiele ekscytacji.
Wiecie co?
Jest dobrze.
Soroptimist
Pisałam już wcześniej o Klubie Soroptimist, czyli Najlepszej Siostrze.
Pozwólcie mi napisać o tym raz jeszcze, ponieważ wczoraj miała miejsce bardzo wzruszająca ceremonia. Zostałam mianowicie oficjalnie przyjęta w szeregi tej organizacji.
Ten temat wyskoczył mi jako “temat dnia” kilka dni wcześniej, na stronie startowej wyszukiwarki lilo (nie wiem, na ile używanie lilo lub ecosia, czyli przeglądarek, na których nawigowanie sponsoruje ponoc jakies społeczne projekty robi roznice, ale zawsze można poeksperymentować) . Jest tam bardzo przyjemny dział wiadomości pozytywnych, inspirujących, takich, dzięki którym otwierasz okno na świat (Internet) i czujesz coś optymistycznego.
I ten temat, zaraz obok filmiku o bezrobotnej pani, ktora gdzies w Belgii oczyszcza – bezinteresownie – rzeczkę i jej brzegi – chodzi za mna od poniedziałku.
Pozwólcie mi zatem najpierw zabrać Was w wirtualną podróż do Hiszpanii, w okolice Barcelony, gdzie od 1973 roku architekt, pan Ricardo Bofill, wciąż przekształca krajobraz, który na początku wyglądał przerażająco.
La Fabrica.
W projekcie #Eksperymentujesz? będziemy poruszały w tym miesiącu temat marzeń.
Ostatnio dopadł mnie mały kryzysik.
Lubię marzyć. Lubię – i umiem – te marzenia ubierać w plany. I nawet plany często udaje mi się przekuć w czyny i nadać im i ciała i życia.
Tego Przedwiośnia jakos nagle zrobiło sie tak wiele planów (na przykład projekt 101 w 1001, założenie własnej firmy, obok pracy na etacie) a mój dzień, podobnie jak i Wasz, ma tylko 24 godziny. Mam wrażenie, że czas przecieka mi przez palce, że robię wszystko na raz i to nie przynosi żadnych rezultatów, ja tylko rozmieniam się na drobne… Czytaj dalej Pomidorek
Szczęście w małżeństwie. Czy wszyscy możemy być szczęśliwi w małżeństwie ? Nie wiem, czy możliwe jest czuć sie szczęśliwym przez 24 godziny na dobę, ale nawet dla krótkiej chwili warto sie wysilić. Moj maz ma takie romantyczne zapędy – utrzymuje że miłość powinna objawiać sie spontanicznie, jeśli zaczynamy mówić o “pracy nad związkiem” jest to koniec spontanu… Oczywiście nie podzielam tego stanowiska.
Na bycie szczęśliwym (ja akurat) ciężko pracuję, szczególnie kiedy mam gorsze dni i mam ochote widziec wszystko na czarno. Wówczas przypominam sobie o dyscyplinie myślenia w inny sposób. O tym, by pomyśleć, na przykład o małżonku, ktory mnie wpienia, w pozytywnym świetle (to ważne, by pomyśleć tak o nim właśnie w tym momencie). O zrobieniu czegoś, co sprawia mu przyjemność, bez oczekiwania na podobny gest z jego strony. A nawet znalezienie (po “tylu latach”) czegos, co go zaskoczy…
Przez pewien czas B. wychodził z domu o 6h i wracał po 22h. I tak przez 2 tygodnie.
Dzwonię do niego rano.
– I just call, to say, I love you.
– O! – ucieszył się – z jakiej to okazji?
– Bez okazji, wiem że lubisz.
Po południu odbieram telefon.
– Zamówiłem ci masaż
– O! -ucieszyłam się – z jakiej to okazji?
– Bez okazji, wiem że lubisz.
***
Podsumowując lutowe eksperymenty – dobrze jest, będąc w parze, po prostu na co dzień robić sobie przyjemność.
A przyjemność wiele ma imion.
#eksperymentujesz
Zapraszam Was dzisiaj w wirtualna podróż na zagubioną na Pacyfiku Wyspę Wielkanocną. Piękne fotografie pochodzą, z bloga klubowej koleżanki, Ewy,, która prowadzi bloga “Cały ten Beneluks” i na Wyspie Wielkanocnej spędziła podróż poślubną.
Jared Diamond amerykański naukowiec, o bardzo wszechstronnych horyzontach. Znany jest szerszemu gronu głównie ze swojego stanowiska jeżeli chodzi o przekonanie o destrukcyjnym wpływie Człowieka na środowisko.
Czytam właśnie jego fascynująca książkę, Upadek, czyli jak cywilizacje decydują o przetrwaniu lub wyginięciu. Chciałabym podzielić się z Wami jego analizą upadku cywilizacji na Wyspie Wielkanocnej, wskazuje na katastrofę ekologiczną, oraz zachęcić Was do lektury tej książki.
Wczoraj miałam szczęście i poszłam do kina z Dorotą (autorka świetnego bloga o Lyonie) na Powidoki , Andrzeja Wajdy . Na szczęście też film był w wersji oryginalnej. Po tragicznym tłumaczeniu napisów w wersji francuskiej, wciąż zastanawiam się, czy najbardziej niesamowity Francuz, któremu w ogóle chciałoby sie iść na polski film, przy najlepszych chęciach – coś zrozumial ?
Sam już tytuł, “niebieskie kwiaty”…. gdzie jest tłumacz???
W kinie spotkałam inna koleżankę, też z Polski, też z Łodzi, która jest w wieku mojej mamy.
Ujmę to tak : cieszę się, że dla mnie i młodszych ode mnie pokoleń sytuacje przedstawione w filmie należą do kart historii. Nie napiszę : “aż mi się wierzyć nie chce..,” bo wierzę, że tak było. A może i jeszcze gorzej?Kiedy Strzemiński stracił pracę na uczelni, bo odmówił mieszaniu się polityki do sztuki, nie miał zamiaru wspierać socrealizmu (zresztą nie dlatego, że to był socrealizm, ale dlatego, że była to po prostu ingerencja w sztukę). Zatem został wyrzucony z uczelni która współtworzył. Pozbawiony legitymacji związku artystów, nie tylko nie mógł zdobyć żadnego zatrudnienia, pieniędzy i stracił dostęp do kartek żywnościowych. Nie mógł nawet kupić farb (bo farby w sklepie dla plastyków mogli kupować wyłącznie plastycy zrzeszeni w związku). Koleżanka w wieku mojej mamy powiedziała, że film jest bardzo bliski jej wspomnieniom z dzieciństwa.
Zainteresowała mnie natomiast bardzo koncepcja powidoków, przedstawiona w pierwszej i jedynej radosnej scenie filmu, kiedy na zajęcia w plenerze dołącza nowa studentka, Hanna… Czytaj dalej Powidoki
Kilka miesięcy temu napisałam bilecik o tym, jak tworzy sie bezodpadową przyszłość . Konkluzja : poprzez edukację. I obserwację.
Dziś chciałabym Wam opowiedzieć, jak bardzo zaskoczyła mnie moja córka i o tym, jak jej drobny gest dodaje mi energii i motywuje do tego, co robię na co dzień. Czytaj dalej Jak tworzy sie bezodpadową przyszłość ?
Witaj w Chatce. Postanowiłam urządzić się od nowa, i podarować sobie i jej nowy adres.
Bardzo się cieszę, że tu zaglądasz, prosze o wyrozumialosc, bo wciąż jestem w wordpressowych powijakach. Nie wiem jeszcze jak włączyć wszystkie zgrabne funkcje? Jak pomalować ściany i gdzie powiesić półki i obrazki? Mam za to nadzieję, że szybciutko sie nauczę i będziemy mogli spokojnie sobie pokonwersować. Czytaj dalej #17 – Zaproszenie – nowy adres Chatki
Kochani,
Pozwólcie mi zacząć tydzień od bardzo przyjemnej wiadomości – wraz z kilkoma dziewczynami, którym bliski jest ideał życia bezśmieciowego, zarzadzilysmy “wydarzenie” na fejsie, Luty Bez Foliówek (#LutyBezFoliowek). No dobrze, nie jest sekretem, że Luty Bez Foliówek jest częścią szerszego projektu : Nie znoszę śmieci 🙂 (#NieZnoszeSmieci), ale trzeba od czegoś zacząć, a najłatwiej jest zwyczajnie zacząć od prostego, codziennego gestu, jakim są zakupy:
Obejrzeliśmy Grave. To jest film tak niszowy, że pozwolę sobie na spoiler, bo naprawde nie sadze, zeby zrobił karierę międzynarodową. A nawet jeśli, warto go zobaczyć, bo o wielu wątkach nie wspomnę. Uprzedzam, że ten fragment jest obrzydliwy.
zrodlo : http://www.critique-film.fr/quelques-films-que-jespere-decouvrir-a-cannes-2016/
Reżyserem filmu jest Julie Ducourneau a jego producentem – Julie Gayet (dla nieobeznanych z francuskim Pudelkiem – jest to kochanka, dla której nasz francuski prezydent, pan Holland, stracił głowę i w oczach Francuzow – resztki, szacunku. Swoja droga, jestem ciekawa, co wyskakuje u was w przeglądarce, kiedy wpiszecie : “holland guyet scooter” ?).
Ok, będzie dość osobiście. Zabrzmiało, jakby mój blog na co dzień nie był osobisty.
Jak zapewne wiecie, jedzenie i picie, jest obok poczucia bezpieczeństwa, zapewnionego dachu nad głową, oddychania, załatwiania potrzeb fizjologicznych i seksu, podstawa piramidy potrzeb według Maslowa. Jeśli rusza się coś na tym poziomie, z pewnością przesunie się dużo części powyżej. Czytaj dalej O eksperymentach i kryzysach w związku
Moje ciało.
Dlatego o nie dbam. Odpoczywa w czystym łóżku, w sprzątniętej sypialni. Myję je co wieczór pod ciepłym prysznicem, mydłem robionym przez mydlarkę w Pirenejach, z naturalnych składników. Nakładam krem, czyszczę zęby. Rytuał.
Lubię wówczas patrzeć na siebie w lustrze, wysłać buziaka tej Agnieszce która na mnie spogląda, powiedzieć sobie komplement. Powitać, no może nie z uśmiechem, ale czułością kolejną zmarszczkę, której przysięgam, wczo4aj jeszcze tu nie było. Czytaj dalej Moja świątynia
Pisałam Wam niedawno o akcji Eksperymentujesz ? – skad sie wziela i dlaczego warto eksperymentować w codziennym życiu.
Luty jest pięknym miesiącem, by eksperymentować w Miłości.
– Mężu, masz ochotę się wypowiedzieć w tym temacie ?
– A mam wybór ?
– …
– Mąż: Weźmy na przykład Kamasutrę… 28 pierwszych pozycji, na każdy dzień miesiąca i po eksperymencie.
– Ja: Wydawało mi się, że Kamasutrę już przerobiliśmy (buahaha)
– Mąż: Taaa? Stan no na głowie…
– Ja …
– Mąż: Albo poeksperymentujmy w różnych miejscach w domu….
– Ja: No, tak, powiało świeżością pomysłów.
Czy nie zaskakuje Was, drogie Panie, fakt, że w odpowiedzi na pytanie o Miłość, małżeńska konwersacja poszła od razu w kierunku uciech cielesnych? Proza życia… Czytaj dalej O eksperymentach w miłości (dla par w stałych związkach)
Czy znacie te grę planszową ? Jest świetna, ponieważ można w nią grać w miedzynarodowym towarzystwie, właściwie bez znajomości innych języków. Należy tylko zapamiętać / rozróżnić 21 pojęć (które przedstawię tu w wersji francuskiej)
W Cluedo gra od 3 do 6 graczy, od 8 lat.
Celem gry jest odkrycie, dzięki dedukcji, kto zamordował Doktora Lenoir, jakim narzędziem zbrodni, w którym z pomieszczeń…
Plansza reprezentuje manoir : Hall d’entrée, studio, Bibliotheque, Bureau, Petit Salon, Grand Salon, Cuisine, Salle à manger, Veranda.
Osobami, które przebywają w manoirze gdy zamordowany został Docteur Lenoir są :
Colonel Moutarde, Dr Olive, Professeur Violet, Madame Pervenche, Mademoiselle Rose i Madame Leblanc. Każdy gracz bierze pionek w kolorze jednej z tych postaci 🙂
Z 21 kart (6 postaci, 6 narzedzi zbrodni oraz 9 części mieszkania) losujemy, nie patrząc na nie, Mordercę, broń i miejsce, gdzie Doctor Lenoir został zamordowany, odkładamy je nieodkryte na środek stołu i rozdajemy pozostałe karty graczom.
Typy broni: Revolver (Rewolwer), Corde (sznurek), Clef Anglaise (klucz angielski), Matraque (Palka), Poignard (Sztylet), Chandelier (świecznik).
Rzucamy kostką, by przedostać się do konkretnych pomieszczeń (na przykład aby zadać pytanie, czy zbrodnia została popełniona w Bibliotece, trzeba się tam dostać).
Następnie zadajemy po kolei pytania innym graczom (i tu wracam do konieczności rozróżnienia 21 pojęć:)) na przyklad: Moj Drogi Teściu: w Bibliotece, Docteur Olive, Świecznik ? Oczywiście, dla ambitnych, można układać pełne zdania : est-ce que c’est bien Docteur Olive qui a tué docteur Lenoir avec le chandelier ?, ale przecież chodzi tu bardziej o grę towarzyską i zabawę w dedukcję, a to jest przecież niezależne od tego, jak formujemy zdania 🙂
Jeśli np Teść ma którąś z tych kart, pokazuje je osobie pytającej, inni gracze nie mają pojęcia co to była za karta, ale wszyscy rozumieją że jedna z nich nie jest już podejrzana. Po kilku turach pytań mamy wystarczająco dużo podpowiedzi, i możemy wysnuć hipotezę, kto jest winny, czym zabił i w którym pomieszczeniu.
Gra jest bardzo spokojna, rozluźniające, nie prowokuje kłótni (No bo jak komuś zarzucić błąd jeśli wszystko zależy od Twojej logiki ?:-))
Bardzo ją polecam.
Miłej niedzieli 🙂
Przeczytalam, nie, wróć, wymęczyłam, książkę pani Francoise Chandernagor, pod tytułem “Życie Judy, brata Jezusa”.
Wytłumaczę sie ze słowa “wymęczyłam” na samym końcu.
Pani Chandernagor jest na francuskiej scenie literackiej osobą szanowaną i na pewno znaczącą, skoro jest członkiem kilku organizacji, zwanych Nagrodami (Jean Giono, Chateaubriand, Goncourt).
Ja szanuję ją za warsztat oraz za stosunek do Historii.
Jest vice-prezydentem, przyznam, dość kontrowersyjnego stowarzyszenia “Wolność dla historii”. Stowarzyszenie broni prawa Historii do bycia nauką o przeszłości, wolną od ingerencji wszelkich rządów i lub instytucji religijnych i przeciwstawia sie “prawom pamięciowym” (lois memorielles). Niby oczywista ta wolność, ale gdzieś sie kończy i już podaję przykłady.
Faktem jest, że w Turcji zamordowano w latach 1915-1916 ponad milion Armeńczyków, tylko dlatego, że byli Armeńczykami. Ten fakt został nazwany ludobójstwem, czyli zbrodnią przeciw ludzkości i uznany przez parlamenty 29 państw. Konsekwencją uznania tego faktu za ludobojstwo jest objęcie “opieka” prawną nie tylko samo popelnienie zbrodni ale także (wg Cioci Wiki) “podżeganie do niego, współuczestnictwo, usiłowanie jego popełnienia oraz zmowa w celu jego popełnienia”.
Istnieje jednak poważny ruch, bardzo silny szczególnie w Turcji, negujący to ludobójstwo. Pewien obywatel Turcji zanegował, podczas jakiegoś zebrania odbywającego sie w Szwajcarii, istnienie tego faktu za co został skazany, w świetle szwajcarskiego prawa o segregacji rasowej na karę pieniężna . Od tego wyroku odwoływują się organizacje, takie jak “Wolność dla Historii” – przy czym nie chodzi tu o negowanie faktu ludobójstwa lecz o wolność wyrażania (własnego ? skoro jest Turkiem a tam oficjalnie ludobójstwo nie miało miejsca) zdania co do faktów historycznych.
“Historia nie jest religią, nie jest dogmą, nie szanuje żadnego zakazu i nie zna tabu”.
I ja, jako była studentka historii w pelni zgadzam sie z tym zdaniem. Czytaj dalej Życie Judy, brata Jezusa
Jest mi bardzo miło i czuję się zaszczycona, ponieważ zostałam zaproszona do akcji #Eksperymentujesz ?
Myślę, ze założenia akcji można – zupełnie jak i same eksperymenty – interpretować bardzo indywidualnie.
Nawet najbardziej uważnej osobie zdarza się dać ponieść codzienności – rutynie, zbyt prędkiemu rytmowi życia, presji otoczenia.
Nawet najbardziej optymistycznej osobie zdarza się zmartwić się codzienną papką ze złych wieści zaserwowaną przez media, zwątpić w przyszłość i popsioczyć na „ludzka głupotę”.
Dlatego może warto powrócić „do siebie” ? Uwierzyć lub na nowo odnaleźć świadomość tego, że ma się siłę by zmienić świat – zaczynając zmieniać go od jedynej osoby, na którą mamy wpływ – od siebie.
Praca nad sobą, nad swoim poczuciem szczęścia, nad poszerzaniem świadomości jest (z mojego punktu widzenia) żmudna, pełna zakrętów i pułapek, przypływów i odpływów motywacji a rezultaty przychodzą powoli… Ale przychodzą, życie (mi) się upraszcza i nie ukrywam, ulepsza. Dlatego uważam, że warto eksperymentować.
Dzieje się dużo i o prawie wszystkim chciałabym Wam opowiedzieć. Zacznę od tematu finansów osobistych.
W naszym budżecie domowym największy wydatek stanowi bezsprzecznie kredyt mieszkaniowy.
Mam taki cel, cel nie tylko marzenie – pozbyć się tego kredytu zanim skończę 50 lat. I powoli, krok po kroku go realizuję. Chciałabym wejść do banku z kwotą, która została nam do spłacenia i uregulować sprawę “od ręki”. Póki co robię jednak to co mogę (a nie to co bym chciała) czyli uważnie obserwuję rynek kredytów nieruchomości. Oprocentowanie kredytów ciagle spada. Czytaj dalej jestem, jestem, dbałam o finanse
Witam Was w piątek, trzynastego. Korzystam z tej szansy i chciałabym Wam dzisiaj opowiedzieć o czyms, co moze czesc z Was uważać za zabobon. Ja natomiast traktuje to nieco poważniej, jako kolejny przystanek na mojej ścieżce szczęśliwej i spełnionej kobiecości
Błogosławieństwo Macicy.
Jest to medytacja, którą można praktykować samemu, lub w gronie bliskich kobiet.
Sceptykom mogę powiedzieć – co Ci szkodzi, spróbuj, najwyżej niczego nie poczujesz 🙂
Spędzisz po prostu czas sama ze sobą, ze swoimi myślami a to w wielu wypadkach jest już luksusem 🙂
Lub, jesli sprobujesz praktykować z przyjaciolka, to wymienić sie opiniami, i ciągle miło spędzicie czas w spokoju.
Dla tych, ktore chca sprobowac, zapraszam do zapisania się w tym miejscu: Błogosławieństwo Macicy, otrzymacie wszelkie instrukcje.
Pozwolę sobie dać “dobrą radę” :
Zorganizuj sie. Z partnerem, aby zajął sie dziećmi, lub zeby Ci nie przeszkadzał 🙂
Dogadaj sie ze starszymi dziecmi, ze potrzebujesz czasu dla siebie.
Wyłącz wszystkie pingi i pongi i inne powiadomienia w telefonie lub komputerze, z ktorego bedziesz korzystala. Zapal świeczki. Uperfumuj pokój, gdzie będziesz medytować przyjemnymi zapachami (może być pomarańcza nadziana goździkami lub, olejek eteryczny lub ulubione perfumy:) . Wycisz sie i … daj sie ponieść medytacji 🙂
PS. Unikałbym oczekiwania głębokich doznań. Wszystko przyjdzie w swoim czasie…
Kolejna medytacja : 11 lutego 2017.
Ja wybrałam te o 18h00 czasu UK, czyli 19h00 CET. Daj znac, jesli tez sie skusisz, Siostro w Kobiecości.
Ps. Jeśli to pierwszy raz, to mimo ze nie jest to w styczniu, ale może da się zaliczyć do akcji #eksperymentujesz ?
Pozwólcie mi uczcić moje pierwsze mydło tym krótkim wpisem.
Agatko, dziękuję raz jeszcze za pokazanie mi tej bajkowej ścieżki a Was, drodzy Czytelnicy odsyłam do posta mydlanego na blogu Klubu Polek, w zakładce Styl Polki.
Potraktowałam bardzo uważnie ostrzeżenia o tym, że należy najpierw sie doksztalcic, doczytać to i owo, zanim sie człowiek rzuci z tłuszczami i roztworami na głęboką wodę. Z Chemia u mnie jest jak z Biologia. Scislej mowiac nie przeczytałam niczego poważnego o reakcjach chemicznych od lat 20, z czego wcale nie jestem dumna. Czytaj dalej Pierwsze Mydło
« C’est une faiblesse inhérente à la nature humaine que de fermer les yeux sur les dangers qui ne sont pas échéance immédiate. Tout phénomène marche lente et progressive ne réussit jamais, dans quelque domaine que ce soit, à inquiéter personne. Le drame de la forêt, en quelque pays que ce soit, réside en ce qu’on a toujours tendance la sacrifier l’immédiat. » (M. BOUDY, ancien Directeur des Eaux et Foréts du Maroc. « Cahiers des Ingénieurs Agi-alla- 171eS )) 3° trimestre 1949.)
Wiele dobrego napisano o tej książce, i moja opinia o niej jest również bardzo pozytywna.
Niewiele wiem o lesie i życiu drzew i dlatego ta lektura okazuje sie wpasc na odpowiedni grunt. Opowieść niemieckiego leśnika o tym, że drzewa tworzą społeczności, ze porozumiewają sie za pomocą systemu korzeni i grzybni, rosnących z nimi w symbiozie, o miejskich “dzieciach ulicy”. Wszystkie te słowa wpadły do mojego chłonnego umysłu, ktory fotosynteza zainteresował sie ostatnio na lekcjach biologii w liceum…I otworzyla sie furtka, wiodaca w nowe miejsca.
Przyznaje, publicznie, bezmiar mojej niewiedzy. Niewiedza jest potężnym narzędziem i może wyrządzić krzywdę. Niewiedza objawia sie tym, ze wolimy przyklejać łatki (na przyklad cos ma “naturalne”pochodzenie (jak piżmo w perfumach z wyższej półki – bezsprzecznie jest naturalne), “bio” (jak “mięso od szczęśliwej krowy”, hodowanej na łące. ), autentyczne (jak piękny mebel z luksusowego drewna), “etyczne” (jak papier lub choinka pochodzące z lasów gospodarczych).
Przygotowałam sobie szkic tego o czym lubię sobie przypominać, czyli o Wdzięczności, po czym przeczytałam u Kasi o jej wyzwaniu styczniowym. Ponieważ lubię grać zespołowo, podpinam się pod jej wątek, #eksperymentujesz 😉
***
Zapisałam sie na newslettera do mojej ulubionej joginki (Lesley Fightmaster), ktora prowadzi 30 dniowy program Szczęśliwej Jogi (#hathayogahappiness) i wcale nie zdziwiłam sie, dlaczego w pierwszym liściku pisała ona wlasnie o Wdzięczności.
Poczucie wdzięczności jest jednym z fundamentów szczęścia, ba, nawet zdrowia i … dłuższego życia. Wysłuchałam bardzo ciekawy wykład TED pani Florence Servan-Schreiber. Powiedziała ona, między innymi, ze znaleziono dowody na tę tezę o przedłużaniu sobie życia. Szukano osob, które żyją w tym samym miejscu, jedzą dokładnie to samo pożywienie, mają ten sam rytm życia i no i do tego najlepiej, gdyby były w zwiazku z ta sama osoba… tak, to możliwe – w zakonie. Czytaj dalej O wdzięczność (znowu)
